Mieszanka krakowska

Nie ma Starego Miasta w Krakowie, każdy krakowianin to powie. Wiadomo, cały KRK jest stary, nie to, co w Warszawie – tylko środek. Jeśli zapytasz krakusa o Starówkę, to wyśle Cię na dworzec i każe wsiąść w pociąg, ten do stolicy.

Reprezentacyjna promenada, gdzie wypadało się w niedzielę pokazać, to linia AB zwana Cielętnikiem. Tu swoją inicjację miały podlotki, pensjonarki, które przechadzały się pod czujnym okiem mam, ciotek, przyzwoitek, choć strzelanie oczętami było, gdy pojawił się jakiś młodzieniec. Współcześnie deptak dla cudzoziemców z knajpami i ogródkami.

Jak zawsze, najtrudniej mieli młodzi w bogobojnym i tradycyjnym mieście, gdyż nie wszystko wypadało, a kontrole częste i dotkliwe. Obok Nowodworka (LO I) był sklepik z drożdżówkami. Tu przesiadywali ci, którzy zmywali się z lekcji. Tyle, że właściciel prowadził kajet, w którym zapisywał wagarowiczów i donosił dyrekcji. U Sobka (LO II) z kolei tępiono paniczyków, którzy przychodzili w modnych, jasnych spodniach np. beżowego koloru, białego, żółtego… nie uchodził taki kolor. Dyrektor palcem wzywał: – W kalesonach, smarkaczu, do szkoły chodzisz? I  odsyłał do domu, ecri nie ecri, beige nie beige, smarkacz musiał się przebrać.

Bikiniarz krakowski nazywał się dżolerem, krowoderskim kinderem. Wyróżniał się  kapeluszem z szerokim rondem zwanym naleśnikiem, kraciastymi  skarpetami i fryzurą w mandolinę lub w kaczy kuper. Siał zgorszenie i oburzenie szacownych matron. Zgroza, taki K. Penderecki miał rurki, szeroką marynarkę koloru pomidorowego (!) i kolorowe skarpetki. Dżoler, kinder  i tyle.

Zakonnik Dębowiecki wszystkim tłumaczył, iż nie może sobie wyobrazić, że Bóg mógłby wpuścić na swoje salony kogoś, kto idzie na piechotę, a nie jak Bóg przykazał na nogach. Tu lingwiści załamują ręce, masło maślane, wiadomo, człowiek chodzi na nogach, bo na rękach jeszcze nie umie. Ale jedno jest pewne, z Krakowa  wszyscy będą w niebiesiech, gdyż krakowianie nie chodzą pieszo, lecz na nogach i basta.

Rodowity krakowianin nie jeździ na plac Nowy, tylko Żydowski, a Nowa Huta dla niego to nie Kraków, za to z Huty jeździ się do Krakowa. Fenomen. Pamiętajmy, że rdzenny mieszkaniec uważał tych z obrzeży prawie za cudzoziemców, skoro pamiętał, że we wsi Prądnik wypiekano najlepszy chleb z prądem, po który przyjeżdżali z Wawelu i z Zamku Królewskiego z samej Warszawy, zaś na Błoniach pasły się krowy i owce, na Woli Justowskiej hodowano świnie, a żyzna ziemia Krowodrzy to warzywnik z uprawą słynnych głąbików krakowskich.

Krakauer to ktoś przywiązany do tradycji i wspominający tę nieboszczkę Austrię. M. Czuma i L. Mazan wprowadzili nową dyscyplinę naukową, która ma udowodnić, że Kraków jest pępkiem świata. Jak znam tych krakauerów, w końcu to udowodnią.

Krucafuks, zaklnij po krakowsku, gdzie jest ta dama?

Najcenniejszy obraz Muzeum Narodowego jeździ po świecie, Fundacja Czartoryskich zarabia miliony, ale ktoś dał przyzwolenie na taki stan rzeczy, niestety.

Nie ilość pawich piór ważna, a to, co pod piórami. Patrzymy, jak z dnia na dzień drożeją bajgle i obwarzanki, a dzisiaj przyjdzie taki jeden i mówi: – Precle proszę. Kiedyś to miasto królów i centusiów, obecnie smogu i korków, ale trzeba przyznać, że na żartach się znają, więc fraszki rosną, jak grzyby po deszczu:

„Z połowy jajka robią jajecznicę,  / A chcą w Krakowie mieć całą stolicę.”

„Tu się jeży / Nawet wieża przeciw wieży.”

„Kraków Krakowem nazwali, gdy pierwszego zakrakali.”

„Najlepiej się tu czują centusie i do-centusie.”

Piszą, że Kraków sam w sobie jest żartem, takie skaranie Boże, bo człowiek chciałby o nim zapomnieć, a nie może. I tylko warszawiacy cieszą się bezgranicznie, gdy przyjeżdża pociąg z Krakowa, wtedy zdecydowanie podwyższa się im IQ w testach Mensa IQ, czyli iloraz inteligencji idzie w górę.