Z nestorowej witryny

Senior cheerfully and in a distorting mirror.

Sama starość się nie starzeje

Dzień dobry, panie starszy. Już rano, czas oko odkleić, przeciągnąć się leniwie, ulubione płatki z mlesiem na stole czekają, więc pozostaje skrzydła rozłożyć i ubrać swój mózg w charakter, by nie dać się zmanipulować tym na górze i tym na dole. Czy starszość da radę temu podołać? Aż go zmroziła taka świadomość, więc pojawiły się te sople na czole.

Kawa stygnie

a on ciągle narzeka, że go pianie koguta obudziło o trzeciej…  Jakiego koguta, przecież to osiedle… ale ON słyszał… (Cóż, nie takie rzeczy słyszy się obecnie, więc nie ma co się dziwić). Tu trzeba postawić pytajnik, co on ma robić od trzeciej?  Może i miał okazję, żeby o świcie popatrzeć w okno, brzask jutrzenki oglądać, ale nikt mu tego nie podpowiedział, to skąd miał wiedzieć, co ma zrobić?

Zatem myśli coraz krótszymi zdaniami,  chmurzasty i niedostrojony do pogodnych seansów. Taki jak potem kawał opowie, tynk spada…

Dwóch starszych kolesiów rozmawia, jeden mówi:

– Znamy się kilkadziesiąt lat, a nie pamiętam, jak masz na imię.

– A na kiedy potrzebujesz odpowiedź na to pytanie? – odpowiada ten drugi.

Zakleszczenie w zawieszeniu

Właśnie, niechaj nawet sufit zleci, ahoj, bo przecież on po tych  prochach wiecznie na haju…,  ale nie odstawi ani jednej pastylki, bo marzy o tej setce, a potem się dziwi, że rozmemłany, stary, chory i słaby, do tego marszczy się, kurczy, murszeje. A jaki ma być, gdy tak długo żyje? W dodatku uwiąd starczy bez przerwy mu warczy, a to na tego, a to na owego zamiast wziąć się za siebie, skoro prawie południe, a on dalej w tym lesie. Nigdy czasu nie ma, by popatrzyć na pogodne zachody.

Niech on nie drze tego łacha, że starość nie radość. Przez tyle lat oglądał, jak partie rosną w siłę, coraz więcej zawłaszczają publicznych pieniędzy dla siebie, a w sprawie swego losu nie kiwnął palcem, gdy grajdoł partyjno – religijny próbował mu wmówić, że dzieci mają go utrzymać. Straszyli również, że go nie pochowają, wymachiwali piekłem.  Nie warto przejmować się, to Bóg ocenia, a nie ksiądz, na szczęście. Pobożność nikogo nie zwalnia od samodzielnego myślenia.

Gdy odzywa się krzyż, bark, serce, to ciesz się, bo znaczy, że jeszcze żyjesz. Weź leki przeciwbólne, a jak nie pomogą, to użyj tych dawnych słów na „k” :   kolaska… kołodziej… kołowrót… kołomyja… kur… kocabaja… kmiot…    Nawet jak nie pomogą, to jakaś ulga będzie i uciecha. Jeśli i to nie pomoże, przejdź na bengalski, zapewne nie znasz tego języka, więc mniej się będziesz denerwował.

Szanowny nestorze

Pomyśl, że przed widokiem rozkładania i piekielnym strachem może nas uratować  ten niezbyt lubiany defekt mózgu, czyli… jest jakaś nadzieja. Pamiętaj również, że kiedy się padnie, trzeba wstać, nie ma zmiłuj i nie narzekaj, gdyż jak mówił R. W. Emerson „Za sto lat będzie ci już wszystko jedno.”