W sylwestrową noc

The story of one New Year’s night.

Książę ciemności zstąpił na ziemię

prawie nagle zrobiło się ciemno, drogi nie widać, w dodatku niemiłosiernie zacinał śnieg z deszczem. Noc nie sprzyja wędrówkom dusz, a on się zanadto oddalił. Jaki czort go opętał, a diabeł  podkusił, by wybrać się  w ostatnią noc w roku na spacer, ażeby przemyśleć postanowienia na Nowy Rok. Przecież żadnych przyrzeczeń nie dotrzymał, ale spróbować zawsze można, bo niby czemu nie? Po pierwsze wreszcie  przestać się wozić, a zacząć używać swoich nóg. Proste?

Łotrzyki, huncwoty, łapserdaki

wyszły z domów, gdyż ludzie zajęci strzelaniem korków nie pilnują dobytku. Wiatr deszczem i śniegiem siekł po oczach. Rozglądnął się uważnie. Żadnego – ani żywego, ani martwego ducha nie zobaczył. Był u kresu sił. Przemoczony, zmarznięty usiadł na przydrożnym kamieniu, czekał i cały rok miał przed oczami, a nie był to dobry okres, niestety. Pocieszał się jedynie tym, że

Złego diabli nie wezmą

Wreszcie zobaczył upragnione dwa światełka, samochód jechał noga za nogą, ale nic dziwnego, przecież horyzontu nie widać. Wsiadł w biegu, spojrzał na kierownicę. Struchlał. Kierownica jest, ale kierowcy nie było. Zamarł, przecież samochód jechał, a nikt go nie prowadził. Zamykał oczy, otwierał, a miejsce kierowcy było nadal puste, więc zaczął w końcu klepać zdrowaśki, gdyż piekło samo weszło na wizję.

Diabli uwielbiają taką pogodę

przypomniał sobie opowieści starszych, więc włosy stanęły dębem na skórze. Jeszcze ta piosenka A. Osieckiej:

„A na deszczu diabły rosną, diabły sieje wiatr.
Trzymaj mnie za rękę mocno, bo się skończy świat.”

Niechybnie szatan maczał w tym palce

W końcu zrodziła się nadzieja, gdyż zobaczył światła i napis:  Stacja benzynowa. Uff, z ulgą wyskoczył, wszedł do środka i zaczął z przejęciem opowiadać o niezwykłym samochodzie, który jechał bez kierowcy. Przytoczył słowa Ch. Baudelaira, bowiem „przebiegłość diabła w tym najbardziej się objawia, że przekonuje ludzi o swym nieistnieniu.”

Blady strach padł na zebranych. Czekają, nasłuchują…

Tymczasem otwierają się drzwi, wchodzi dwóch ludzi ubłoconych, przemokniętych jak te przysłowiowe zmokłe kury.

– A,  to pana musieliśmy pchać w samochodzie. Sylwestrowy gość…

Tekst Garfield  przeze mnie zmodyfikowany, a piosenka zasłyszana u Sylwii. Dziękuję.