Życie przerosło także kabaret

Life is not a cabaret, it requires reflection and reflection.

Ścieżką, ostępami, szutrową drogą idzie człowiek z tym podręcznym bagażem życia. Szuka szczęścia, którego nikt nie widział, ustawia się bokiem do pomyślnych wiatrów, chociaż z góry wiadomo, że zawsze w oczy wieje, czy wreszcie szuka wytrawnego smaku swojej przestrzeni życiowej. Sunie wolno, drepce tup, tup w tych buciorach i obszarpanych spodniach z  modnymi dziurami, taki toto, marny żul, zwykły menel, a poetycko zwany  najsłabszą trzciną na wietrze. Podobno jeszcze myślącą. Wszystko przez tę marność nad marnościami, jakby nie patrzeć na tęczę.

Olga Tokarczuk zauważyła, że o siódmej rano w styczniu doskonale widać, iż świat nie został stworzony dla przyjemności i wygody człowieka. Dopiero, gdy człek zaglądnie  jednym okiem  do lodówki, to widzi wreszcie wiosnę: rzodkiewki się czerwienią, szczypiorek wysila, pietruszka zielenieje. Wyprzedaż, to trzeba wziąć, a za tym wędrują  myśli: człowiek także ma określony termin  do spożycia, gdyż nie jest wieczny, nie może czekać w nieskończoność aż stanie się niezjadliwy, a promocji dla niego nie ma, stąd wieczna pretensja za nim się ciągnie:

– Wszystko SALE, a tego życia, zdrowia i dostatku nie ma w promocji. I 650 zł zapłaciłeś za leki na receptę. Radość na wszelki wypadek schowana za mgłą, a człowiek robi się malutki, marszczy się, błądzi we mgle, wpada w kałuże  i potyka o te milowe  kamienie.

Idzie, błądzi, szuka rozwidleń, kołacze do wrót, brnie po kolana w błocie. Szura tymi gumowymi podeszwami, turla się po zboczach, a dolinami to już pędzi na oślep i wspina po szczeblach podniebnej drabiny. Taszczy przed sobą ból istnienia jak ten jakiś  łazęga z  tym swoim sarkazmem, że nie każdy kwiat czy zachód słońca powabny, także kruchy człowiek potrafi rozpadać się kawałkami na pył, proch i nicość. Biegnie przed siebie, a w oczy ziąb, mrozek, piach. I jeszcze napiszą, żeby nie zbaczać z trasy.  Jakiej trasy? Zęby można powybijać i odcisków narobić,  a zanim dojdziesz, pot zaleje oczy.

Dzień się zaczyna, cóż więcej chcieć? Od nowa nowy, więc oczy przemywasz rumiankiem, fiu, fiu, byle nie tańczyć z niepewnością. Ale, ale, przyszło pismo zaadresowane do ciebie, więc koronę poprawiasz, ktoś o tobie  pamięta. Uśmiechniesz się po bengalsku, może wycieczka jaka, może coś wreszcie miłego, taka niespodziewajka. Czcze zadowolenie. Niestety, to tylko  podwyżka cen śmieci. Znów ta Arkadia oddala się, a ty z rozdziawioną buzią patrzysz na mgłę i  chmurne niebo zachodu. Dobrze, że jeszcze widzisz.

Zdjęcia Tomka