Majówka w plenerze

Mini trip around the house.

Nie wystartowałam z samego rana. Co to porobiło się z człowiekiem, że nie chroni narracji swojego życia, tylko opisuje, gdzie był i co robił bez wyrzutów sumienia. Pierwsze kroki skierowałam do piwniczki., czas na drugie śniadanie.

Poranek

Padało w nocy, zimno, a przecież dziś Dzień Niezapominajek. Iść trzeba, kiedy mam być turystą w swoim mieście, do bezpiecznych wypraw zachęcają wszyscy.

Idę, mijam najpierw pole ryżowe, patrzę pod nogi, to jednak nie ryż, a trawa zatopiona w wodzie. Omijam te ostrowy, aby dotrzeć do niezabudek. Kukułka wśród brzóz skryta kuka, a ja liczę kuku na muniu, bowiem sielanka w masce utrudniona. Ledwo przewietrzyły mi się uszy, a tu już dwunasta.

W samo południe

Jakżeby inaczej, gdy wyszło się po jedenastej, bo wtedy soczystość traw jest najładniejsza, a trawie w zielonym najpiękniej. Robię sobie postój, zrywam szczypiorek i koperek, wracam. Czas na obiad, będą ziemniaki z koperkiem i zsiadłe mleko, taki mam wytrawnie subtelny smak. W końcu jak długo można jeść te ślimaki a la bourguignonne z masłem czosnkowym, czy homary ze szparagami? Stop! Dostrzegłam rzadki okaz złotej sosny.

Zatem mogę być dumna, gdyż zwiedziłam południowy-zachód, zieleninę zerwałam, resztę trasy przewędruję po południu. Zauważyłam ostry cień dębu, należało go uwiecznić.

Na tej wycieczce miałam zaobserwować lot motyli. Martwię się, skąd ja wezmę motyle, kiedy siąpi z przerwami na chłód. Oddaliłam się aż do płotu sąsiada, więc wracam. Wyszło ono wreszcie i zaświeciło, odetchnęłam.

Najpierw tuje do mnie zagadały, że deszcz potrzebny, potem niezabudki różowe i białe miały słuszne pretensje, czemu nie są koloru blue. Z bólem muszę przyznać, że opatulony ogórek też nie śpiewał, ale jak wiadomo, sam Gałczyński też o to pytał. Za to ognisko z paru gałęzi przysporzyło dymu, więc czuć było zapach żywicy w powietrzu. Wracam, czas odpocząć po pracowitym wycieczkowym znoju.

Zmierzchanie

To była wspaniała wycieczka, trudna do opracowania logistycznie, pogratulujcie mi kondycji, przecież to ponad 20 arów od siatki do bramy.

Gratuluję sobie, a za chwilę zapada zmierzch bogów, więc codzienność dogasającego dnia otula szarością i tak już ołowiane niebo. Jeszcze ostatnie spojrzenie na wschodzącą pełnię.

Czuję uważne spojrzenie Twardowskiego. Ten czarnoksiężnik co noc obserwuje swe miasto, a powiadają, że na nitce spuszcza sługę, by mieć wiadomości z pierwszej ręki. Współczuję, bo w kraju przaśne dudy grają w ostrym cieniu mgły i na krawędzi… Mrożek i Bareja w jednym zdaniu. Co mi Panie, dasz w tym maju?