Szczęśliwy, kto nie widzi dylematów

About man’s moral dilemmas

Strumień  czasu zwolnił, więc nic nie pcha ludzi naprzód

Po przyniesieniu „pasztetu z żabki”, „mleka z biedronki” ujawnił się ten mój prymitywny liryzm z gorzkim podtekstem, żeby siebie nie zgubić w kolejnych dniach w czasie pogoni za uciekającymi minutami, gdy dopiero słońce wstało, a tu już północ blisko. Przypomina się myśl Shakespeare: „Straszna jest tylko taka noc, po której nie wstaje dzień”. Wstał ranek.

Nie ma rady, czas szukać wyjścia

bo nawet klamka u drzwi zawodzi, gdy nic nie otwiera. Nie wypada myśleć o tej damie, która przerywa nić żywota, gdyż pani jest całkiem wyrozumiała.`

„Drzwi zadrżały – kto to?
– śmierć
weszła drobna malutka z kosą jak zapałka
zdziwienie. Oczy w słup
a ona
– przyszłam po kanarka”   (J.Twardowski)

Pierwsza myśl: Jak uratować kanarka? Przecież tak ładnie śpiewa, nie trzeba budzika, bo ptaszek niezawodny ranną porą. Musi być jakiś sposób. Gdzie go znaleźć? Skąd wziąć otuchę, bo jednak zabrała. 

Przypomniały mi się dylematy W. Gombrowicza

Pisarz widział żuka na piachu leżącego na plecach, bezradnie machającego małymi nóżkami, a słońce prażyło mocno w goły brzuch owada. Gombrowicz odwrócił żuka, a ten szczęśliwy pobiegł w zarośla. Radość nie trwała długo, ponieważ dookoła pełno było żuków w identycznym położeniu. I wszystkie machały bezradnie łapkami. Nie było szans, by wszystkie żuki uratować, stąd dylematy pisarza: 

„dlaczego tamtego uratowałeś, a tego nie?… Dlaczego tamten… gdy ten?… Uszczęśliwiłeś jednego, drugi ma się męczyć? „

Cóż, człowiek zawsze zostaje z tym dylematem wagonika, kogo ma rozjechać, a kogo ominąć… Przyczynek do rozważań daje życie: kogo wyciągnąć z płonącego domu, komu dać respirator, czy drugie serce, nerkę, wątrobę. Jeszcze inni muszą rozstrzygnąć, czy zjeść niedozwolone żeberko, czy kupić jacht. Iść czy nie iść, grać, czy nie…

To cena za zdolność do refleksji

Sokrates jakby przewidział: „Takie czasy nastały, że jak chcesz z kim mądrym pogadać, musisz rozmawiać sam ze sobą.” Jakby to powiedzieć: pies racjonalny, tylko ten emocjonalny ogon tak nim kręci, że pies zawsze w drodze bądź na rozstaju dróg.