Na człowieczym szlaku po drodze usłanej różami

About a path through life strewn not only with roses.

Wszystkie róże rosną w ogrodzie córki

Zaatakowana przez diplopię, widzę podwójnie, więc czuję się tak, jakbym miała siedzibę nie z tego świata, w dodatku w czwartym wymiarze. Bajkowe widzenie przeszkadza jednak w trwaniu i bytowaniu, a przede wszystkim pisaniu. Każdy ma jakieś projekty życiowe, zadania, cele do wykonania i spełnienia, uwija się w ukropie, a ja stoję. Dookoła widzę ludzi mądrych, utalentowanych, zdolnych, pięknych, młodych, do żadnej z tych grup już nie należę. Z zamazanym widzeniem, z krzywym zwierciadłem przed sobą. Może dlatego, że nadużywam zdań złożonych? W dodatku złożonych podrzędnie? Jakaś przyczyna musi być… Moja impresja dotyczy drugiej łzy, gdyż w parze łatwiej przeżyć rozpacze, czy szczęśliwe nadzieje. Tak, tak, nie ma tego złego, które by mi nie wyszło. Tylko myślę, że nikt nie powiedział, że musiało wyjść… Ale róż mi nie brakowało i nadal cieszą oczy, obecnie w podwojonym widzeniu.

 Mam ten szlak przed oczami, jakbym go przeszła niedawno. Wchodzę na ścieżki żywota, które prowadzą w te mroczne zakamarki, w to niebieskie przyspieszenie. Raz miałam czas, innym razem przyjaciół, stąd wspólne rozmowy do świtu i do wiwatu. Obrastałam w te piórka, posady, rzeczy, a przede wszystkim widoki. Zmieniałam krajobrazy, zyskiwałam i traciłam, jak to w życiu. Raz za mało, innym razem za dużo i niepotrzebnie, a może i z niewielkiej potrzeby. Zostałam oceniona i sama oceniałam.  Opłotkami, ścieżkami się szło, byle do przodu. Trosk po żyrandol, bo w każdym życiu kłopotów po pachy, a z upływającym rokiem przybywa, kiedy dobrze już było. Życie po tym maśle ze świeżymi bułeczkami nie każdemu pisane i nie każdemu w zdrowiu, niestety. Kocie łby wszędzie, dlatego przestanki wskazane. Niemniej, bez róż byłoby trudniej.

 “O Matko Boska Staroświecka”- powiedziałby Jan Twardowski – co ona wypisuje. Czuję się przepiłowana przez diplopię w połowie, zatem śmiało mogę przepowiadać pogodę, jak ten kamień w Wąchocku. Kiedy mokry, znaczy, że pada deszcz. Kiedy suchy, wiadomo, jest pogodnie, a kiedy kamień ma cień, znaczy niewątpliwie,  że to świeci słońce.

 Wychodzę w maseczce i rękawiczkach, wyglądam całkiem, całkiem, jak służba zdrowia. Maseczka przydaje tajemniczości i zasłania sfilcowane lico, czyli same z niej pozytywy. Zapatrzona w słowa, z których składa się zdania, rozbieram na części i podkreślam podmioty najważniejszych spraw do załatwienia. A wszystko po to, żeby spełnić swoją fantazję o mieszkaniu pełnym doniczek z kwieciem i  książkami na ścianach. Powinno być pięknie, gdyż życie miało nosić mnie na rękach i rozpieszczać,  a wyszło  jak zwykle –  wszystko pod prąd, ale za to z różami u boku. Bo ja to mam szczęście…