Wchodzi wino do domu i mówi…

What can be said about the wine?

Wina tego wina

Ledwo wino weszło do domu, a już w progu słychać złośliwości:

• Czy masz swoją piwniczkę z kolekcją win?
•  Czy umiesz dokładnie określić skąd wino pochodzi? Ukończyłeś winiarski kurs choćby dla początkujących?
•  Czy jesteś członkiem Klubu Winiarskiego? Masz kalendarz enoturysty?Czytujesz „Czas Wina”? Czy masz własnego konsultanta od win na telefon?

– Trzy razy „nie”? Tak myślałem, więc wydaje ci się,  że możesz uchodzić za znawcę, bo masz tylko jedno miejsce w kredensie, gdzie trzymasz flaszeczkę, znaczy buteleczkę albo jak Tomek półkę ziemną pod schodami, dlatego masz wrażenie,  że o winie dużo wiesz… 

  – Drogie wino, nie masz racji. Postaram się udowodnić, że każdy z nas może znać się na winach.

Ty także możesz zostać sommelierem

Po czym tak sądzę? Na pewno każdy z nas wie, że mamy wina czerwone, różowe, białe, poza tym słodkie, wytrawne i kwas, to po pierwsze. Ponadto każdy ma podstawowe wyposażenie do właściwej oceny  wina, czyli nos z odpowiednim aparatem w środku, także wrażliwe podniebienie oraz lodówkę, gdzie wino chłodzi, a potem może mówić po francusku, aby podkreślić wytworność: au chaud dans tes mains (ocieplij je w dłoniach).   Mamy również korkociągi,  takie świderki, które działają tak sobie, więc sami lepiej rozumiemy, dlaczego kiedyś ścinano głowy butelkom rozgrzanymi nożycami albo szabelką.

 Masz także kieliszki w kształcie tulipana, więc bukiet zatrzymany tam, gdzie potrzeba. Zapewne również posiadasz ozdobną karafkę. Jest ona niezbędna, gdy wlewasz tani  portwajn, byle kacogenne wino, bądź przemysłowe siarczyny, dlatego znajomych musisz czarować:

 – Proszę, popatrzcie, jak ważne jest dekantowanie (oddzielenie wina od szlamu), ile tego błota w karafce, ile osadu na dnie, więc kiedy muł już osiadł, wino w karafce pooddychało, wyczujemy właściwy aromat, wówczas możemy się napić.

Picie należy zaczynać od kiperowania

Nalewasz jedną czwartą kieliszka,  długo mu się przyglądasz, a czerwone to jeszcze pod światło  trzymaj, aby przyjrzeć się kolorom. Teraz nadszedł czas na mądre miny, kiwania głową, uśmiechy zadowolenia, gdy kolor wytrawny…

Kieliszek weź z namaszczeniem za nóżkę i kręć zgodnie ze wskazówkami zegara (nie mam pojęcia dlaczego w obie stronny nie można, może chodzi o to, by nie wychlustać na koszulę?)  Jako już prawie profesjonalista wąchasz, czyli uwalniasz bukiet i zaczynasz: hmm, mmm, mhm..

Nie mów woń, zapach, lecz „aromat”, a najlepiej od razu cały bukiet i tu możesz zabłysnąć inteligencją: na podniebieniu finezja, czuć rzeźkość lukrecji, na języku złote refleksy, są wyczuwalne korzenne nuty…

Blefowanie pozwoli zabłysnąć

Mów śmiało, że wino pachnie truflami; konia z rzędem temu, kto wąchał świeże trufle, więc nie tylko ty nie znasz zapachu prawdziwych grzybów…

 Nawet gdy poczujesz zapach przepoconych  siodeł,  starych skarpet, schodzonych trampek, benzyny, gumna, żołnierskich onuc, kozich bobków,  mów wyszukanymi metaforami: czuć seksowny wietrzyk… aromat ulotny niczym  gazela…truflowa nuta owija się wokół migdałków…przypomina mi klimat Jamajki, Madagaskaru…

Męski świat powie z kolei więcej o mocy, ponieważ wino ma to do siebie, że panom w tajemnicy szepce prosto na język swoją moc.  W tym celu należy przechylić kieliszek, popatrzeć, jak spływa po ściankach. Jeśli ślad gruby, przezroczysty, znaczy wino dobre, aromatyczne. Przy okazji opowiedz historię o łzach, bo tak płacze wino, gdy spływają strużki. Jeśli płyną wolno i układają się w koronę, znaczy wino z wysoką zawartością alkoholu.

Weź mały łyczek, zatrzymaj go na języku; należy wiedzieć, że wina się nie pija, winem trzeba się delektować.

W tym czasie możesz nawijać historie,  a reszta niechaj nadstawia ucha i patrzy podziwem na  twój profesjonalizm. Uświadamiasz, że jeśli ktoś jest na diecie, musi pamiętać, że 1 kieliszek wina czerwonego słodkiego to 100 kalorii, ale wytrawnego tylko 80 kalorii, dlatego ci, co na diecie, piją wyłącznie wytrawne. 

 Następnie opowiadasz o czasach, kiedy  Francuzi wypijali najwięcej wina, obecnie są dopiero na czwartym miejscu. Zatem kto na pierwszym?  Watykan. I to jest cud, że jeszcze ktoś tam trzyma się na nogach, ale wątpię, czy trzeźwo myśli.

Najbardziej znanym szczepem na świecie jest Cabernet Sauvignon, a najdroższe wino to Chateau d’Yquem z 1787 roku, kosztuje 65000 €, ostatnio zlicytowane za 100.000 USD; nie nadaje się do picia. Nie pojmę tego… jak sama butelka, w dodatku wiekowa, tyle kosztuje…

Z kolei Francuzi produkują najdroższe wina. Cena win zwala z nóg, chociaż do homara Champagne Barons de Rothschid Blanc de Blanc Vintage za 1.227 zł w sam raz, ale Romanée Conti Grand Cru  od 13900 do 558.000 € , zależy jaki rocznik, strach postawić na półce, bo nie daj Boże, gdyby upadło… 

Skoro udowodniłam, że znasz się na winach, spokojnie możesz zostać domowym sommelierem pod warunkiem, że umiesz blefować i przeczytasz książeczkę H.Eyresa pt. „Coś o winie. Poradnik blefu doskonałego”. Dowiesz się, że są sommelierzy, którzy w ogóle wina nie pijają. To dopiero fenomen!