I jesień może być zmęczona

A sad November is chilly.

Budzik nie zadzwonił.

Nie dał znaku życia. Bóg jeden wie, dlaczego. Biotop coś nie tego, homeostaza zaburzona, kardiogram jak wariogram szaleje i oszukuje wykres. Nawet rąk nie ma człowiek wolnych od trosk, powyłamywane jak te nogi stołu. Jednak spróbuję jako zawodowy łapacz pozytywów, przedstawić tę jesień jako najobfitszą w owoce i kolory porę roku, chociaż wiem, że z wielkiej miłości zostaje czasem garstka popiołu. Zmęczona zamknięciem, buntuję się:

Jesień beze mnie?

Wychodzę w towarzystwie kataru, bo nie wiem z kim mam go zostawić… Krople dżdżu niczym łzy płyną po twarzy, a w rysach zbiera się cierpienie. Ości i zadry zostawiam na boku, dlatego rozmawiam z telefonem, bo w każdym życiu chodzi o to, aby pożyć.

Niech mówią, co chcą, ale swoje wiem: wkrótce złoto przerodzi się w brąz, w podskokach i w tańcu każdy piękny listek spadnie na ziemię, skurczy się, zwiędnie, potem zbutwieje, rozłoży się w zgniliźnie, a w końcu zdechnie jak cała zieleń przysypana śniegiem, skuta mrozem. Prawo natury.

Zgniły wyż na horyzoncie

Jak tu nie wyprowadzić się z równowagi, kiedy ołów, szarość, apatyczność, ociężałość. Jedynie poetycki język pasuje do tego pejzażu:

Ch. Baudelaire ukazuje kochanej kobiecie przemijalność świata jako nieuniknioną konsekwencję życia: „A jednak upodobnisz się do tego błota”.

Zaduma polna, osmętnica  „Idzie po polach, smutek sieje /… / Włóczą się za nią żal, tęsknica…” (W. Tetmajer „Na Anioł Pański”).

Pejzaż beze mnie

Słońce zbyt leniwe, żeby wstało. Staruszka też człowiek, nie musi słyszeć budzika, dlatego próżno lukruje słowa, dodaje blade myśli na przystawkę, zbiera metafory, bo i tak fotogeniczny smutek króluje.

Nie pomogło sprzątanie myśli ze zwiędłych liści i dodatki cukrowe ptasiego mleczka. Wyziębione myśli przekazały ziąb do samego serca: obywatel na ulicy, rząd w limuzynach, respiratorów i tlenu brak, pasożyty w ławach, fundamentalizm w prawych głowach, wszechmatoły w bojówkach… Nawet ostra dyniowa także nie znajdzie cyrkumstancji (okoliczności) łagodzących, gdyż przydałoby się porządne pucowanie ze złogów i zwyczajnych śmieci.

Ale gdzie optymizm?

Pajęczyna zawiesiła się na rzęsach, byle do jutra, myślę. Znowu zamulenie i mgłą zawiało, gdy czytam wypowiedzi ministra edukacji. Klauzula sumienia może wrócić, środków antykoncepcyjnych może nie być… Uważam, że błyskawica powinna być ciśnięta w te opary absurdu.

Przydałaby się ogromna ładowarka optymizmu. Nazajutrz budzisz się, prąd zasila w mózgu zwoje, więc wygraną masz w kieszeni. Mgły znikną, wróci humor na języku, oparów nie widać, więc i kolory dobrze widoczne. Ale kogo zapytać, gdzie taką ładowarkę dostać?