Zapraszam na ściankę

About my eye disease and not leaving home.

– Dobry wieczór! Kapcie ma? – Ma.

Koszula jest? – Jest.

– Leki wzięła? – Wzięła, a do tego maseczki, środki czystości i odkażające, a jakby co, to i pielęgniarka własna się znajdzie.

– Dzwonię, by sprawdzić, ale i tak przyjazd do szpitala nie jest możliwy, mamy covid. Jak nie musi, to lepiej nie przyjeżdżać.

Ta rozmowa odbyła się w sierpniu. Miałam termin przyjazdu do szpitala z powodu choroby oczu, mam kłopoty z widzeniem, stąd rzadziej czytam i komentuję, za co serdecznie Wszystkich przepraszam.

– Pan tu nie stał – mówię do faceta, który wpycha się przede mnie do apteki. – Jak ja byłem na świecie, to o pani wróble nie ćwierkały. Facet trafił kulą w płot, ale nie będę go wyprowadzać z błędu…

Skoro remontowanie siebie odłożone w czasie, leczenia brak, to przyjdzie czekać wiosny, chyba że jak ten Jaś Konopnickiej, wiosny nie doczekam. Cóż, wakacje bezczynszowe w cudzym ogrodzie szybko minęły, jesień ze szpadlem w mini – ogródku ślimaczyła się, bo zakupy internetowe to nie to samo, co wejście do sklepu ogrodniczego i wybranie tego, co najbardziej cieszy.

Wyszukuję obłędne nazwy, napisy, ponieważ rozjaśniają szarość i banalność powszedniości.

Teraz grudniowa ciemność ogarnęła świat, przydałaby się tęcza, ponieważ znalazłam sobie fascynujące zajęcie. Kiedy tak gapię się na ścianę, wyobrażam sobie rozmaite obrazy. Takie nowe hobby. Ściana i sufit to pole obserwacji. A to rysa, a to pająk, a to cień… Dziś pobudka – 5. 30, aby zobaczyć na ściance pierwszy promień słońca. Miało być słonecznie, ale widać górale pogodę przepowiadali, skoro słońca brak, za to mgła otuliła widoki, dlatego blokowisko naprzeciw mniej razi. Odwracam się do ścianki, rzucam obraz. Szarzyzna, dni bledną, więc muszę pomalować na nowo.

M. Zuckerberg mi świadkiem, że prawie nie oglądam mediów, same tragedie, źli, nabuzowani, pełni gniewu ludzie, partyjni walczą o stołki, a przecież ja w swoim otoczeniu mam życzliwych i dobrych. Każdego dnia, kiedy się budzę, myślę, jakim jestem szczęściarzem. Na mojej ściance z książkami są zdjęcia uśmiechniętych wnusiów. Od razu robi się cieplej w sercu i radośniej w duszy, więc każdy nowy dzień będzie jasny bez względu na pogodę. Modeluję rysy twarzy, by była również pogodna stosownie do okoliczności.

Patrzę na trzykrotkę „ukradzioną” w zeszłym roku Watrze, zaróżowiła się ze szczęścia. Niech inni cierpią, skoro takie z nich cierpy i niechaj zachwycają się tym modnym kolorem greige (szarobeżowy), który oferuje przygnębienie. Obserwowanie różowego kwiatu, czy zielonej rzeżuchy może być bardziej fascynujące niż obserwowanie durnotrasy na Fb. Trafiłam na przylądek Dobrej Nadziei, więc zostanę w nim na całą zimę. Otwieram uszy, by słuchać odgłosów na niebie, bo Balice blisko, nawet szczekanie psa w oddali i ambulans nie budzi złych skojarzeń. Kruszynka szczęścia tak krucha niczym spójnik „niekiedy”, stąd jak najdalej od mroku, w stronę życia i narysowanego słońca. Wystarczy go tylko tęczowo pomalować.

Dziś robię drożdżowe paszteciki z mięsem i kapustą oraz cynamonowe bułki, taki kaprys.