Ile to trzeba się naćwierkać, żeby przyszła wiosna

A plea for spring to come.

Kochane Słońce

    Dziś 8 kwietnia, patrzę w okno, a tu biało i śnieżek prószy, więc szukam Cię po tej zimie spędzonej w murach.  Szukam na przystankach, w pobliskim lasku, również na niebie nie znalazłam. Co ja Ci mogę powiedzieć? Brakuje mi Twych promieni, które czuję na policzkach, brakuje otulania ciepłem, rozbierania do rosołu, dlatego tęsknię do koloru żółtego i pomarańczowego, który jak żonkil uśmiecha się, dlatego powtarzam za Tuwimem:

„I gdy poniosło, to już niesie,
Roztrącam dni i rwę na części,
I w zgiełku wieku, i w rwetesie
Ubrdało mi się jakieś szczęście”.

Te sześć Twoich złotych  liter wypada jeszcze podkreślić, bowiem podkreślone bardziej rzucają się w oczy, więc wygłośmy wreszcie razem: ladies and gentleman, niech żyje najpiękniejsza pora roku, a wraz z nią przywitajmy Słońce. Może w końcu wyjdzie i pozostanie na dłużej z nami. Pesymiści twierdzą, że zaraza dotarła aż do nieba, dlatego Słońce w kwarantannie, więc trzeba cierpliwie czekać, może mu tlenu nie zabraknie…

I nie słuchaj tego nadwrażliwego, który zasuwa rolety, bo mu za głośno i  za jaskrawo świecisz (Ale kosiarki nie słyszy, taki demo). Wprawdzie sama czasem nakładam cień na powieki, ale nie jest to powód, by Cię nie zobaczyć. Nie ukrywam, że najlepiej lubię Cię na błękicie. A wiosną wiersze wybitnie pasują do aury, zwłaszcza:

„Kiedy Nobla dostała poetka z Krakowa, / Wiersze czytać poczęła Polaków połowa.”

I niech słowiki pamiętają, że Słońce nie tylko rozbiera, ale także śpiewa na tym lazurze nieba.

Nawet mąż żonę cieplej prosi:
– Wiosna przyszła, taka piękna pogoda, a ty męczysz się myciem podłóg. Wyszłabyś lepiej na dwór i umyła samochód, bo brudny.