Służby zdrowia – kraina absurdu

About the lack of medical and hospital care.

Udręka chorych

Nieprzemyślane decyzje polityków i służącym im ministrów spowodowały paraliż w tzw. służbie ze zdrowiem nie mających nic wspólnego. Proszę mi wytłumaczyć, jak można zamknąć szpitale przed śmiertelnie, czy nieuleczalnie chorymi? Jak można zamknąć poradnie i odsunąć lekarzy od badań, a taka sprzedawczyni, która nie składała przysięgi Hipokratesa cały czas w pandemii obsługiwała przy kasie, podawała towar i robi to do dziś. Haniebne decyzje odbiją się na życiu i zdrowiu ludzi. Już są widoczne, a to dopiero początek. Ile osób umrze? Nikt nie będzie liczył, skoro wiadomo, że za błędne decyzje nikt w Polsce nie odpowiada. Dlatego nadzieja również umrze, zanim chory doczeka się badań i diagnozy.

Lepiej niech nikt nie pamięta, jak był leczony

Piszę o dławiącej gardło bezsilności. Wiem, to władza ma swoje lecznice, z kolei młody choruje rzadziej, ale co ma zrobić starszy, który ma trzy, cztery nieuleczalne choroby wymagające stałej kontroli i leczenia. Co ma zrobić człowiek, który dowiaduje się, że ma raka i miesiącami musi czekać na badania, operację, leczenie. Inna rzecz, że nikogo to nie obchodzi. Czytałam, że odgórnie przyznawano limity na medycynę, podobnie ze szkołami pielęgniarskimi. Osobiście znam jedną niedawno zlikwidowaną i wcale nie dlatego, że nie było chętnych. Tak samo nie wierzę, że ludzie podobno nie chcą się leczyć. Kto puszcza te ploty? Może musi? Ale w takim razie co z przyzwoitością, która nakazuje pisać rzetelną prawdę?

Wykorzystałam czas w wakacje, gdy nie szafowano danymi pandemii, by leczyć swój brak widzenia. Cóż z tego, że miałam „pilne”, kiedy termin w szpitalu wyznaczono na koniec października? Wprawdzie na diplopię nikt nie umrze, ale miastenia, która ją spowodowała, już tak i wymaga natychmiastowego leczenia, w tym zbadania grasiczaka pod kątem nowotworowego guza. Przy okazji powiedziano mi, że muszę być przygotowana na tygodniowy pobyt, choć sprawę można załatwić w ciągu dwóch-trzech dni. Cóż, zadłużone szpitale muszą sobie radzić zatrzymaniem zdiagnozowanego pacjenta i z limitowaniem przyjęć…

Nie rozumiem tej troski o antyszczepionkowców

To dla nich będą nadal trzymane miejsca? A może wziąć przykład z Włoch, gdzie niezaszczepiony nie wszystko może. Jeśli ktoś nie chce się szczepić lub nie może, to nie musi, ale też niech nie chodzi do restauracji, kina, czy koncerty, by świadomie innych nie narażać. Tymczasem dla tych kresek poparcia, rząd nie wprowadza dla nich ograniczeń, tylko wprowadza karę dla tych zaszczepionych. I nie przyjmuje do szpitala, tylko każe miesiącami czekać. Tak było z moim mężem, kiedy badania potwierdziły, że to nie covid, więc został o drugiej w nocy wyrzucony ze szpitala, mimo że miał obustronne zapalenie płuc. Na szczęście przeżył. A konsekwencje braku odpowiednich decyzji dopiero przed nami. W przedmiocie onkologii te stracone miesiące to cały kosmos, który nijak ma się do pandemii i której można w jakimś stopniu zapobiec. Popatrzmy prawdzie w oczy. Leczenie jest albo pod zdechłym Azorkiem, albo prywatne. A ja mam tylko jedno życie i nie wiem, dlaczego muszę myśleć, że nie doczekam promyka wiosny jak ten Jaś z wiersza M. Konopnickiej.