Domy na głowie

Interesting architecture and ugly housing estates.

Wspaniali architekci

Architektura działa na zmysł, więc patrzysz na centrum, urokliwe uliczki z prześwitami, dziedzińcami, przejściami, czy bramami przechodnimi.

Architekci mają rozwiązania, które mogą oszukiwać nasz wzrok, działać na wyobraźnię, dlatego czasem oglądamy bajeczne domy, które stoją na głowie lub schody Berniniego prosto do nieba w Watykanie:

W sieci widziałam dom między konarami drzew, przy czym jedna odnoga była w środku mieszkania, oglądałam ubikację wiszącą nad przepaścią, osobiście widziałam kosmiczne kopuły z wyłupiastymi okrągłymi oknami (pod Krakowem), czy okrągłe domki z okrągłymi otworami (Holandia). Przyznam się, że kiedy przechodzę ul. Wybickiego, zawsze mam ochotę podtrzymać ten dom, aby się nie przewrócił. Brawo dla architekta.

Współczesny smart cities

Muszę powiedzieć, że mnie współczesność nie uwodzi, perełki zdarzają się rzadko. Domki powstają bardzo szybko; jeden z nich na ul. Chełmońskiego zbudowano w ciągu ośmiu godzin (!) I pomyśleć, że taką Notre Dame budowano 180 lat, Sagrada Familię w Barcelonie 139 lat, przy czym ostateczny termin zakończenia budowy to rok 2026, czyli będzie ok. 144 lata. Dawniejsze piramidy w Gizie, Partenon także miały stwarzać przestrzenną iluzję. Teraz styropian wzmocniony cementem ma trwałość ok. 60 – 80 lat.

Obrzeża miasta to koszmarne blokowiska, czyli masówka obliczona na zysk dewelopera, gdzie dobry urbanista nie ma wstępu, bo przecież taki nie zaprojektuje bloków – balkon w balkon – z trawniczkiem, koszeniem na okrągło i zabetonowanym podłożem. Bez ścieżek i bez miejsc postojowych. W dodatku przestrzeń wykarczowana, zabita ogrodzeniem i z monitoringiem. Tu nie zobaczysz osiedla, bo nawet jeszcze nie wejdziesz, kiedy wyłapie monitoring. Co się stało z nami, że otaczamy się wysokimi płotami i odgradzamy od siebie, a coś tak normalnego, jak spacer po osiedlach nie wchodzi w grę? Wyzamykane osiedla na szyfr, na pilota, gdzie jedynie tabliczek z napisem „Uwaga, zły człowiek” nie ma. Jeszcze nie ma.

Takiego postmodernizmu pokochać się nijak nie da. Ludzie upchnięci w ciasnych skrawkach przestrzeni, z długimi hipermarketami, po których wędrują kilometrami, by coś kupić, więc wcześniej nabawią się klaustrofobii, a zabetonowanie sprawia, że człowiek staje się jeszcze bardziej żałosny, niepewny, kruchy jak jakiś mizerny okruszek i marny jak nijaki pyłek. Na takim osiedlu trudno dostrzec pieńki całe w opieńkach, złoto spadające z klonu, babie lato w pajęczynach nici, rdzę i brąz pod stopami, zatem jedynie może być widoczna ta siwizna po jesiennym wystrzyżeniu trawki.

Reklama