Toksyczny charakterek z piekła rodem

A thing about egocentrics and mischiefs.

Nie z tej samej gliny

„Świat bez niej stał się lepszym” – napisały w nekrologu dzieci po śmierci swej wiekowej matki. Dopiero wtedy rodzina mogła odetchnąć z ulgą, wreszcie mogli żyć bez wiecznych pretensji, wypominania, potępiania i bez dołowania, że ma wredne dzieci, chociaż były zawsze na każde skinienie, skrzywienie i wołanie biednej nieszczęśnicy. I tak ciągle było źle, a wieczne pretensje kładły się cieniem na wzajemnych relacjach. Inny z kolei zapis na nagrobku w Minesocie to prośba: „Spróbujcie jej nie budzić, bo może wrócić”. Dorosłe dzieci, a bały się, że może jeszcze wstać, by życie rodzinie znów zmienić w piekło, więc lęk silniejszy od rozsądku.

Cała ludzka ułomność w jednej osobie

Egocentrycy zapatrzeni w siebie zaczynają od „ja”, pielęgnują cierpiętnictwo i przyjemność dokuczania wokół, wobec czego nadstawiają uszy i wbijają szpilę za szpilą, ponieważ prawdą jest fakt, iż niektórym wyrastają długie i szerokie zęby jadowe zacietrzewienia, złośliwości, zgryźliwości, jędzowatości, a wszystko po to, by dokuczyć, docinać, łajać, rugać, gnębić, nękać i zadręczać.

Nie warto marnować czasu na tłumaczenia takiej osobie, ponieważ żaden argument nie ma szans dotrzeć, kiedy brak otwarcia mózgu, gdyż zawsze ta ich racja mojsza jest najmojsza. Coś tak oczywistego, jak życzliwość, dla egocentryka myślącego jedynie o sobie, nie istnieje. Musi przywalić i pretensjami obarczyć bliskich i wszystkich znajomych. Zdołowanie innych leży w naturze hiperegocentryka, dlatego niesłusznie zraniony człowiek czuje się winny, jakby to on odpowiadał za wszystko zło tego świata, w tym także za złe samopoczucie złośliwca.

Przewrotnie i na przekór

A także wbrew logice, należy uciekać na drugi koniec świata, czyli jak najdalej od toksycznych, by nie pociągnęli w dół, nie dołowali, a także by czuć się dobrze i nie mieć poczucia winy. Miej w trąbie wieczne pretensje i wymówki. Jak kolec wbije, wyjmij i ciesz się życiem. Nie pozwól niszczyć się toksyce. Roszczeniowców omijamy szerokim łukiem, by nie zatruwali powietrza, które wdychamy.

A. Dumas pisze: „[…] miłość własna jest jak drzemiąca żmija – nadepnąć na nią nie zabiwszy od razu, to rzecz niebezpieczna.” „Świat jest wielkim lustrem” – twierdzi T. Dreier. Co się w nim odbije, zależy od nas, więc czego dowiemy się pod koniec życia o sobie, odczujemy na garbowanej przez los i lata własnej skórze, kiedy najbliżsi i znajomi staną nad mogiłą. Czy będziesz wtedy również pępkiem świata, egocentryku?