Skąd my to znamy?

                    A parable about a certain ruler of a small country.

Umówmy się, rzecz dzieje się na pustyni

Władca niezbyt bogatego kraju w końcu zorientował się, że kraj wydoił, więc skarbiec pusty. Wprawdzie zaufani ostrzegali go wcześniej, ale – powiedzmy to sobie otwarcie – który władca zwykł był słuchać ludu, gdy ma monopol na władzę? Kiedy miarka się przebrała, kasa skończyła, zwołał naradę, by ogłosić nowy ład i zachęcić poddanych do propozycji rządu, która ma ludowi zapewnić dobrobyt. Niektórym ministrom plan nie przypadł do gustu, ale lojalność i posłuszeństwo to rzecz święta, zatem ogłoszono wszem i wobec:

– Nasz rząd w trosce o swych obywateli, pragnie wykupić od was wielbłądy (to takie ichnie obligacje, dotacje) po korzystnej cenie: 10 złotych monet za każde zwierzę.

Ludziska wyzbywali się wielbłądów, chociaż to ich żywiciele. Ale czegóż nie robi się dla złota? W dodatku złoty pieniążek pochodziłby od ukochanego przywódcy. Wierzyli, że rząd chce dobrze, więc ich nie oszuka. I faktycznie, nie oszukał. Już w następnym tygodniu rząd ogłosił, że kupuje wielbłądy po 20 złotych monet za sztukę. Ruszyła lawina sprzedaży, każdy chciał się wzbogacić. Przy tym ile żółci ulało się tym, którzy kupili za 10 monet, a mogli za 20; ile złości, zawiści, bo pazerność wcześniej czy później wychodzi z każdego. Kiedy w następnym tygodniu ogłoszono, że za wielbłądy rząd zapłaci po 30 złotych monet, praktycznie ludziska wyzbyli się zwierząt, które ich żywiły, karmiły, przenosiły na grzbiecie w daleki, lepszy świat, a nie ład.

Zmanipulowani uwierzyli

Jednakże wiara wiarą, a otrzymanych krążków nie da się ugryźć, złoto galopująco traciło na wartości, horrendalne podwyżki pochłonęły wartość zysku, a tu jeść trzeba, chciażby tylko raz dziennie. W tym kryzysie troskliwy władca ładu odtrąbia przez rządzącą tubę:

– Rząd pragnie pomóc zdesperowanemu narodowi w trudnych czasach, dlatego odsprzeda wam wielbłądy za dobrą cenę – po 100 złotych monet za każde zwierzę.

I co? I nico, bo ludzie nadal wierzyli, że to wszystko dla ich błogostanu i dobrostanu, więc kupowali własne wielbłądy, zapożyczali się w chwilówkach i wongach, a tymczasem skarbiec wodzów pęczniał od nadmiaru gotówki. Władza znów zaczęła kupować drogie samochody, jeździć na antypody, budować pomniki i obdarzać rodzinę milionowymi dobrościami. Wkrótce wydano oświadczenie:

– Wina leży po stronie tego wrogiego szejka, który chciałby zgnębić naród, by sięgnąć po władzę. Nie lękajcie się, bo macie nas, jedynych prawych i sprawiedliwych. Naszym obowiązkiem jest troska o naród i jego majątki.

Lud chętnie nadstawiał ucha, by szukać winnego, skoro rząd zapewnia im dobrobyt i mówi, co mają robić, a wszystko co robi, to dla dobra swego drogiego narodu.

Czy ta historia nie brzmi jakoś znajomo?

Trawestacja opowieści Laleh (https://lalehchini.com/)