Wspomnienia – te z bliska i te z daleka

Ludzie mówią, że szczęścia nie można kupić. Może nie można, ale przybliżyć szczęśliwe chwile wspomnieniami zawsze warto, prawda? Niektórzy szukają go w lodówce, nieumiejętnie szukane może wejść w fałdki, niestety. Chętnie wracam do czasów, gdy dla wielu nie liczyła się kasa, a stan umysłu. Ludzie wstydzili się nie ciała, a tego pustogłowia dziś powszechnego także u prawie wykształconych i prawie z tytułami.

Taki pan Piotr nie miał nic, wcale z tego powodu nie czuł się gorszy, czy dyskryminowany jako menel, a współcześnie bez grubej forsy i setki podpisów Piwnicy nie założyłby. Na ul. Floriańskiej przez lata zarabiał na życie skrzypek – St. Dymiter. Jak ten człowiek cudownie grał, zawsze miał koło siebie wianuszek fanów jego skrzypiec. Nikt nie szydził z tego, że jest Romem, z jego żebrania ani z kalectwa, za to pozostanie jego muzyka w niejednych wspomnieniach. Jeden z obecnych polityków o sobie powiedział, że może nie ma wysokiego wykształcenia, ale kiedy stanie na swoim portfelu, to wszyscy go widzą i kłaniają się. Facepalma odbija! Mówię wam, niczym M. Samozwaniec: tyż mnie siekło.

Kiedy teraz przechodzę przez Floriańską, widzę młodopolskich malarzy, poetów, aktorów, w czarnych pelerynach, białych wykrochmalonych kołnierzykach, bo to artyści, a nie politycy grali kiedyś pierwsze skrzypce. Nawet z Piwnicy słychać było ich głos, TEN GŁOS, który znaczył wiele: krytykował, ironizował, ośmieszał, ukazywał, przewietrzał umysły. Współcześnie artystów nie widać, nie słychać, ich miejsce zajęli podlizywacze oraz discopolowe oczy razem z ferajną.

Przy dworcu kolejowym był bar Smok, znany podróżnym. Może nie serwował wykwintnych dań z esami, obrazami z sosu i dekoracją listkiem mięty, za co zresztą trzeba słono zapłacić, ale potrawy były smaczne, bez przetworzenia i bez odmrażanych gotowców. Wyburzono go w 2004 roku, na jego miejscu stoi gwiazdkowy hotel, nie dla każdego, więc tylko można popatrzeć na budynek, zaś w środku jest restauracja „z efektownym wystrojem wnętrz oraz szerokim wyborem alkoholi, od ognistych whisky po krystaliczne lokalne wódki”. W sam raz dla polskiego emeryta…

Współcześnie narracja wielu bajek również byłaby inna. Wilk, zajęty śledzeniem, ile ma polubień na Instagramie, ani myśli zjeść Czerwonego Kapturka. Nawet nie wiem, czy Kapturek zauważyłby, że babcia ma duże zęby, skoro także śledzi ilość polubień dla wilka. Wiadomo, że Internet ma moc. Szkoda, że tę moc wykorzystujemy zazwyczaj na lubiki.

Kiedyś naszyjniki były grubsze i większe. Obecnie twój z diamentami nie wzbudzi takiego zainteresowania, jak tamten, toaletowy.

U cioci na imieninach również było rojno, gwarno. Jeśli chciałeś złożyć życzenia, flaszeczkę trzeba było przynieść, jak dziś na domówkę. Za to był patefon, grundig, płyty do tańca. Na stole: kanapki z jajkami, białym serem, pomidorem z cebulką, koreczki ze śledzi, sałatka jarzynowa, kaszanka. Za zdrowie i na bogato.

Mnie teraz najbardziej dziwią rozmowy z telefonem zamiast bezpośrednio z przyjacielem czy rodziną. Kiedyś bywały kawiarnie zatłoczone w szwach i w oparach, gdzie debatowano, jak przewietrzyć ciasnotę umysłową, świętoszkowatość i tępotę równą mojemu nożowi. Zamiast wietrzenia mamy nawrót uczonych nieuków, takich Kiepskich z odkrywczymi myślami Ferdka, że bez telewizji (tuby) żyć się nie da, podobnie jak bez żółtej maści z apteki. Szkoda, że teraz nie ma lekarza Boy’a, chociaż piekło kobiet nadal trwa. Paradoks naszych czasów to również brak wiary, za to jest religijność ojcu Rydzykowi i kadzidełkowy smog. Kiedyś to smokiem straszono, szukano odważnych, współcześnie nie ma nikogo, kto powinien odważyć się użyć smoka w potrzebie, przypominam, że zieje pod Wawelem. Za to widzimy czcze zadowolenie, kiedy Jarek daje nie swoje. Jest o czym myśleć.

Wszystko się zmienia, nawet oświetlenia. Neonów brak, więc oświecenia nie ma. Może Ignormatyk zna odpowiedź na pytanie, ile jest rozumu w rozumie…

Reklama