Horror z uśmiechem

Mateusz odwrócił się, gdyż zaczął szukać swego przyjaciela, ale Rexus zniknął, rozpłynął się jak kamfora, więc kilka razy na niego zagwizdał. Rzeczywiście, po chwili pies przybiegł z sąsiedniej posesji, a w pysku trzymał ukochanego królika sąsiadów. Mati smyczą uderzył psa, by ten wypuścił zwierzę. Było już martwe. Przeraził się, co na to powie sąsiad, ponieważ ten królik był oczkiem w głowie najmłodszego syna, który głaskał go, karmił, bawił się z nim, wypuszczał z klatki na trawkę i oczywiście nie pozwolił go zabić, chociaż wcześniej miał być przeznaczony na pasztet. Mati obejrzał króliczka, a ten nie dość że nie żył, to jeszcze był utytłany w ziemi i oblepiony mokrymi liśćmi. Obmył go, wysuszył futerko i czekał aż sąsiad zaśnie. Zaniósł nocną porą królika i położył w klatce sąsiada z nadzieją, że sąsiad pomyśli, iż ten umarł naturalnie w swojej klatce. Na drugi dzień wyszedł do ogrodu, spotyka sąsiada z królikiem w ręku.

– Panie Mateuszu, nie uwierzysz pan, co mi się przytrafiło. Horror jakiś. Wczoraj rano królik był osowiały, więc zawieźliśmy do weterynarza, który stwierdził, że zwierzę długo nie pożyje, bo stare i ma słabe serce. Rzeczywiście po dwóch godzinach zmarł na rękach syna. Pochowaliśmy go w kącie ogrodu, opłakiwaliśmy, przecież był jak rodzina częstym gościem w domu. Rano wpada mój syn i woła: Tato, królik nie chce nas opuścić, jest w klatce. Faktycznie, leżał na sianie.

– Sąsiedzie, idę i myślę: Ludzie są dziwni. Nie mogę uwierzyć, że komuś chciało się wykopywać martwe zwierzę, zmywać z niego ziemię i z powrotem wsadzać trupa do klatki.