W krainie zorzy polarnej, cz. I

Tańcząca zorza na niebie

to zjawisko, które zapamiętuje się na całe życie. Po to mistyczne doświadczenie pojechała pani Kasia z Kubą aż za koło podbiegunowe do krainy lodowego zimna. Nie każdy będzie miał możliwość polowania na aurorę, dlatego młodzi romatyczni ludzie podzielą się z nami swoimi odczuciami. Zorza to zjawisko świetlne przyciągające wzrok kolorami w zależności od rodzaju gazu w atmosferze. Zielony oznacza, że była duża zawartość cząsteczek tlenu, a fioletowa od cząstek azotu. Musisz wiedzieć, że na miejscu mniej widoczne są kolory niż w aparacie, za to widać taniec barw zorzy po niebie, jak przesuwa się, znika, znów pojawia się w innnym miejscu, a tego aparat nie uwzględnia, mimo że zorza tańczy:

Ona pojawia się od września do marca, lecz nie wiadomo kiedy i gdzie, więc już samo polowanie jest tak ekscytujące, że wpatrzeni w zorzę, często zapominają o aparacie. Saamowie (Samowie), potomkowie pierwotnych mieszkańców Skandynawii aurorę kojarzą z dźwiękiem, ponieważ tę świetlną zorzę słyszą, a nie tylko widzą. Wierzą też, że żartowanie i śpiewanie o niej może być niebezpieczne, a pokazywanie jej palcem może skończyć się zasuszeniem palca, który zwyczajnie pokazującemu uschnie. A tymczasem szarozielona wstęga zorzy wije się i tańczy po niebie:

Czerwony nos ma nie tylko Rudolf

Zatem ubierz się b. ciepło, bo mrozy tęgie, śniegi po pas i wsiadaj w psi (Alaskan Hasky) lub reniferowy zaprzęg, ale to wytrzymałe zwierzęta, więc – 40 stopni spokojnie wytrzymają, gorzej z człowiekiem, niestety. Cena – ok. 420 zł od osoby, za to możesz mieć frajdę z karmienia chrobotkiem tychże reniferów. Nie jest łatwo, bo trzeba karmić z wyprostowanymi rękoma ze względu na niebezpieczeństwo zetknięcia z porożem, poza tym one wiercą się, szturchają porożami, czy odbierają sobie jedzenie, prawie jak dzieci. Są szybkie (80 km na godz.), świetnie pływają i mogą przeżyć jako twardziele w tych trudnych warunkach praktycznie głodowych racji żywieniowych.

Nie wiadomo czemu do Mikołajowych sań przywiązano renifery, kiedy zwierzę jak idzie to idzie, ale jak stanie, to niczym nie zmusisz do ciągnięcia sań, więc nie wszystkie dzieci mogłyby dostać prezenty. Za to wiele prawdy jest z czerwonym nosem Rudolfa. Otóż niektóre renifery mają rzeczywiście przekrwiony na czerwono nos. Pewnie nie wszystkim wiadomo, że w zależności od warunków również potrafią zmieniać kolor oczu od niebieskiego po złoty.

Na północy chcesz czy nie, musisz jeść mięso renifera, bo tylko one mogą żyć w ekstremalnych warunkach. Mięso smakuje podobnie jak nasza kaczka. Bidos to nie bigos, najbardziej znane danie z mięsa renifera, czyli bardzo smaczny, rozgrzewający i sycący rodzaj gulaszu.

Podaję przepis, jeśli ktoś zdobyłby mięso renifera: 400 g mięsa pokroić, oprószyć solą i pieprzem, obtoczyć w mące, obsmażyć. Dodać 1 łyżkę musztardy, 0,5 l wody, gotować. Pokroić w dużą kostkę 6 szalotek, 2 ziemniaki i 2 marchewki, gotować 45 minut. Smacznego.

Zdjęcia p. Kasi i Kuby, dziękujemy:

Reklama