Anegdoty z kuchni literackich odpadów

           Kuchnia to najciekawsze miejsce w domu, także ta literacka. Tu odkrawa się tłuste dystychy, podsmaża subtelności, odgrzewa dowcipy, pichci notatki, warzy pikantne historyjki, zapieka sztukę, przyrządza rarytasy i smakowitości liryczne.

           Należy zwrócić uwagę na rozpustę słowa, zdrową obyczajność i brak niedouctwa  ludzi znanych z literatury i kultury. Obecnie zastosowanie znajduje powszechna maksyma: niech piszą o mnie dobrze czy źle, byleby z nazwiskiem. Zatem, niech się  NIE MARNUJĄ  te resztki delikatesu, dlatego otwieram kuchenną szufladę, aby wypuścić powietrze, którym oddychano przecież nie tak dawno i niedyskretnie udostępniam za Tadeuszem Kwiatkowskim  „Od kuchni anegdoty literackie” :

          Kiedyś profesorowie UJ odwiedzali chorych studentów, egzaminowali w domach, by ci nie tracili roku. Prof. S. Pigoń (literaturoznawca, który ruszył „Z Komborni w świat”) zapytał J. Kleinera (historyka literatury), czy chory zdał. – Nie – odpowiedział Kleiner – oblał i kazał mi przyjść za dwa tygodnie. (Przypomnę, że niełatwo było zdać u profesora, swoim studentom mówił: „wprawdzie sam utykam na nogę, ale pańskich potknięć przyjąć nie mogę.”)

           Królowa belgijska Elżbieta spytała obcesowo J. Iwaszkiewicza (poeta, prozaik): – Czy pan jest katolikiem? – Tak. Jestem wierzącym, ale niepraktykującym. – A może pan jest komunistą? – Tak. Jestem praktykującym, ale niewierzącym.

          J. Hordyński (poeta) wyjechał na kurację do Szklarskiej Poręby, a kiedy zapytano, jak tam było z życiem erotycznym, rzekł tubalnie: – Taa, panie, tyle bab kręciło się koło mnie, że musiałbym chyba mieć zamiast fallusa ośmiorniczkę.

         T. Przypkowski (znawca zegarów słonecznych) zaszedł był do ubikacji Min. Kultury i Sztuki i usłyszał charakterystyczny odgłos dochodzący z kabiny, a po chwili pojawił się min. S. Dybowski. Przypkowski ukłonił się i z humorem dodał: – Przepraszam, że nie poznałem po głosie.

         W. Sokorski (min.Kultury i Sztuki) na zjeździe pisarzy dramatycznych w Oborach nazywał Swinarskiego (satyryk, dramatopisarz) uporczywie Świniarskim, więc Artur Maria kupił podręcznik savoir vivre’u z dedykacją ministrowi, że „dobre maniery obowiązują nawet w Oborach.”

        W. Machejek (naczelny Życia Literackiego) szedł w pochodzie pierwszomajowym (dla młodszych: kilkugodzinny marsz z postojami po to, by pomachać honorowej trybunie) zobaczył kulejącego A. Polewkę (publicysta, tłumacz) i z politowaniem stwierdził: – U nas w partyzantce takich to się dostrzeliwało.

         Z. Nałkowska (pierwsza dama literatury dwudziestolecia) pojechała na wieś i została poturbowana przez byka, gdyż była w czerwonej sukni. W. Broniewski (poeta, który nie protestował, gdy nazywano go wieszczem Polski Ludowej) zamiast ulitować się, skwitował po swojemu: – Po co stara krowa lezie na łąkę z bykami.

           X. Dunikowski ( rzeźbiarz) w kawiarni Lili (ul. Grodzka 1, miejsce spotkań artystów krakowskich) dosiadł się do młodej dziewczyny, ale szybko wrócił do swojego stolika. – I co? – pytali artyści – A no nic, musiałem się odwalić, przypomniałem sobie, że zapomniałem protezy górnej szczęki, a ja bez zębów nawet „zeźbić” nie potrafię.

        J. Iwaszkiewicza (poeta, prozaik) na bankiecie (forma bratania się artystów z ludem na stopie towarzyskiej)  Klubu Młodych Literatów  pytano o refleksje,  więc dobrotliwie odpowiedział: – Z tym klubem jak ze spółdzielnią produkcyjną, nie przynosi pożytku, a rozwiązać nie można.         

         A. Stopka  (prof. ASP) lubił używać zwrotów nieparlamentarnych,  więc kiedy wybierał się do ministerstwa, żona Wicula upominała go, żeby zamiast łaciny używał słowa „żaba”. Kiedy się potknął, powiedział nauczone słowo, a minister: – O, k… Skąd się tutaj wzięła żaba. 

          Mocno wstawiony K. I. Gałczyński (poeta) zażądał pół litra wódki dla siebie i przyjaciół. Kiedy nie chcieli mu sprzedać, rozzłościł się:  – Wiecie, kim ja jestem, K. I. Gałczyński.  Szynkarz: – A ja  A. Kowalski. Gałczyński do kolegów: – Chodźmy chłopcy, facet nie zna się na literaturze.

      W kawiarni Lajkonik przy placu Trzech Krzyży J. Iwaszkiewicz zakomunikował, że młodym poetom z ramienia Związków Literatów będą przydzieleni opiekunowie, którzy otoczą ich opieką moralną i polityczną, chichocząc zakończył: – Za moich czasów przedwojennych  nazywało się to po prostu pederastią.

        Sama też pamiętam, gdy studenci pytali S. Jodłowskiego (językoznawcę) o niuanse zasad pisowni, odpowiadał dowcipnie, że może wyjaśnić, ale tylko wtedy, gdy jest wspólnie z Taszyckim. (S. Jodłowski, W. Taszycki „Słowniczek ortograficzny z zasadami pisowni”).

Ω   Zdaniem Swinarskiego, Gałczyński to taki Kern, tylko pocałowany przez Muzę.

Ω  Jalu Kurek (prozaik) miał na imię Franciszek. Jalu to rzeka w Azji nad którą toczyła się wojna rosyjsko – japońska.

Ω  J. Słowacki to według młodzieży prekursor mody wykładanego kołnierzyka.

Ω   J. Puget (rzeźbiarz) zapytany, dlaczego ma takie brudne palce, odpowiadał, że ręce to on ma czyste, tyko ilekroć podrapie się po głowie…

Ω  X. Dunikowski lubił wzdychać, że kiedyś ładne dziewczyny wzbudzały podniecenie, a teraz… wzrok mu się zepsuł.

Ω  B. Brzeziński  (satyryk) był tak dobrze wychowanym człowiekiem, że mówił: wczoraj, proszę państwa, Wisła wygrała mecz, przepraszam za wyrażenie, w stosunku trzy do jednego.

         Powyższe anegdotkowe subtelności są nie tylko smakowite, ale również uczłowieczają   znane osobistości.