Przegęszczeni uciekają od siebie samych

     

          Wielke metropolie mają swoje gigantyczne problemy. Zatłoczne ponad miarę, zakorkowane ponad normę borykają się z przestępczością, bezdomnością, imigracją, narkotykami oraz degradacją, czyli smogiem, ściekami oraz zalewem śmieci. I nie mówimy tu o Kalkucie, a polskich miastach, które są  antyeuropejskie, bo nie uwzględniają standardów, antydemokratyczne, ponieważ nie konsultowane z lokalną społecznością, antyspołeczne, gdyż obciążają społeczeństwo, antyrozwojowe, czyli bez zintegrowania i zrównoważenia oraz antyekologiczne, co widać gołym okiem („Problemy Rozwoju Miast”, R.XIII, Z. 1, 2016).

        J. Corta’zar napisał, że „okna są oczami miasta (…) i wobec tego deformują, na co patrzą”, więc nie będzie łatwo przegęszczonym, zabetonowanym i wsłuchanym w „Jestem z miasta” zobaczyć  Człowieka Przebudzonego, który otwiera oczy i widzi, że „ziemia obiecana” daleka jest od euforii haseł Awangardy (Miasto. Masa. Maszyna) oraz własnych wyobrażeń, że w mieście łatwiej. Tymczasem w tym kłębowisku nie jest ciekawie, skoro mieszkasz na rozlanych obrzeżach, w Rynku widać chciwe banki, na murach manipulacje reklam, a kebabów więcej jak w Turcji. Ileż można wyszukiwać tym internetowym obrazkiem i memowym aforyzmem pozytywów stąpania po betonie?

          Jakby nie patrzeć, spoza i pomiędzy korek pogania zator, a zator powoduje korek, zostaje jazda w stresie i tylko ceny parkingów rosną. Sprawdza się też Kazikowe westchnienie : „Każdy to widzi w środku miasta / Statua z g… wyrasta”. Ambicją każdego posła, radnego jest postawienie cokołu na każdej resztce trawki, choć wiadomo, że nie ma takiej siły, by człowiek tam się zatrzymał, za to pieski chętnie tam przystankują, więc kontakt z bohaterem mają bardzo bliski. To tyle w temacie piesków w wielkim mieście.

            Dowiedziono, że życie w aglomeracjach zwiększa ryzyko zaburzeń lękowych o 21 procent. „Naukowcy z University of Heidelberg, którzy zaobserwowali, że w sytuacji stresowej jądro migdałowate i kora mózgu, które u człowieka odpowiadają za reakcje lękowe, są aktywniejsze u osób wychowanych lub żyjących w miastach, niż u mieszkańców małych miejscowości”. Tu nabawią się stresu, rozmaitych zaburzeń związanych z hałasem, zmęczeniem, oddychaniem zanieczyszczonego powietrza, nie mniej gonitwa w miejskiej dżungli to nawyk, prestiż, który pociąga jak to egzotyczne kiwano spragnionych wyrwania się spod obrazu pól malowanych swojskimi malwami.

         Do 2050 roku miasta obrosną dodatkowymi ludźmi w ilości 2,5 mld, czyli będzie mieszkać 3/4 ludzkości i zajmą 60 % terenów zielonych.  Problemy będą pęcznieć niczym komórki rakowe, zagęszczeni muszą mieć dostęp do prądu, czystej wody i żywności. Niemcy już wprowadzają program Energiewende, nasi zajęci waśniami nic nie widzą, a jeszcze debety do spłaty, więc dalej miejskiemu pozostaje wsłuchiwać się w rytmiczny takt blokowiskowej ciasnoty i oglądać bilboardowe płody w krzyżówkach ulic. Jak widać, słychać i czuć, nie tak łatwo rozstać się z wielkim światem.

          Hallo, wielkomiejski samotniku, stawiaj trudne pytania, by nie dać się zabetonować, bo jak J. Pilch pisze „Jeden z ostatnich piekielnych kręgów, jest kręgiem pytań nie do zniesienia”. A jest o czym myśleć, ponieważ miastowi prawie nie wychodzą z zamurowanych ścian, skoro nawet żarówkę zamawiają w  sieci wraz z całym jej dobrodziejstwem, czyli inwiligacją zamontowaną w wielu przedmiotach, o czym już powszechnie donosi prasa.

       Masowy odbiorca uwięzionych pomiędzy blokami i obwarowanych kostką, musi dotrzeć do targetu mieszkańców samorzutnie się organizujących w stronę przyjazności oraz  z i e l o n e g o  ś w i a t ł a  aż do ostatniego tchnienia rury wydechowej i pieca węglowego. Zważyć należy, że moc Internetowych coraz większa, Kongres Ruchów Miejskich staje się już widzialny, samorzutnie zorganizowani na ulicach coraz bardziej słyszalni, więc w chorych miastach nie  musi zamieszkać sama samotność i czysta frustracja.

          Urodzeni z benzyną we krwi, olejem w głowie, nie jesteśmy przecież zerami w garniturach zatrzymanymi w tym międzywojniu na stałe. Umiemy myśleć i liczyć. Miejmy nadzieję, że umiemy.