Ach ,ta młodzież… w starszym wieku

Nie dam sobie wmówić, że starość ma być stateczna

Cóż z tego, że lat przybywa (na to szczęście każdemu), kiedy w sercu maj i tego się trzymam, przecież wszystko co dobre jeszcze przede mną… A w dodatku marzenia przed spełnieniem nic nie kosztują, jak pisał Tetryk. Nie zbieram pamiątek, bo każdą z nich wcześniej czy później i tak przykryje kurz zapomnienia. Nie dam sobie wmówić, że się starzeję, skoro cały czas uczę się bądź poznaję, czyli dorastam, a nie starzeję.

Trzymam się chociażby żyrandola

Co wieczór przed zaśnięciem nastawiam budzik, znaczy taka moja nadzieja, że się obudzę. Spotkana znajoma mówi, że teraz nie marnuje czasu na porządki, gdyż uważa, że wcześniej lśniła kuchnia na błysk, a nikt tego nie zauważył, więc błysk to ona teraz może mieć w oku, gdy niespiesznie ogląda ptaszki. Ustaliła z mężem, że jednego dnia ona robi zakupy i gotuje, a drugiego on. Wprawdzie drugiego dnia nie jedzą obiadu, bo on kupuje wino i robi jajecznicę, bo to umie, więc piją za błędy młodości i śmieją się, że wkrótce wina zabraknie. Humor znajomej poprawia czekolada, a jemu „ziobrówka”, ale żyją, póki życie trwa i wykidajło prądu nie wyłączy, jak to słyszymy w piosence „Niech żyje bal”.

Co mi, Panie, dasz w ten starzenia czas

Starszemu pasuje odwrócony archetyp, gdyż z rzeczy świata tego nawet talent w płynie pasuje. Kiedy z uniesienia zostaje uniesienie brwi, ze wzruszeń pozostaje wzruszenie ramion, a słowo faworki nie kojarzy się z frywolnością, tylko z ciastkiem, czas pamiętać o wspomagaczach. Taka nalewka z zebranego na nieużytkach kurdybanku, mniszka, czarnego bzu świetnie wspomoże zimą mój nieodporny układ odpornościowy. Pamiętam, by zadbać o piękno wnętrza. Stres zredukować muzykoterapią, roślinoterapią (hortiterapia to terapia w ogrodach), animaloterapią, czyli terapią ze zwierzątkami. Czas zatem zaprzyjaźnić się z kotem, psem, a ludzi kochać, choć wiadomo, że niektórzy mają paskudne przywary.

A kiedy w końcu będę starsza

może kiedyś będę… powiedzmy, że muzyka będzie mi nadal grać, przecież nie tak dawno jeszcze miałam warkoczyki przewiązane wstążeczką. Jeśli te dziesiątki czy krzyżyki przytłoczą, to będę siwieć i marszczyć się, jak każdy, bo takie prawo natury, choć myśleć o tym nie muszę, gdyż nie odkładam życia na jutro. Nie narzekam, bo to niczego nie zmieni i dlatego nie pielęgnuję w sobie starości poprzez fotel z depresyjną telewizornią. Biegnę z wiatrem i pod wiatr ze swoimi pasjami, zainteresowaniami, znajomymi, wychodzę z domu. I nie przejmuję się, co inni powiedzą, kiedy zobaczą mnie w żółtych włosach, w dziurawych spodniach, wyszywanej i filcowanej narzutce z frywolnie pobrzękującymi obręczami i pudrowym szaliczku zgrabnie zasłaniającym szyję nadszarpniętą zębem czasu. Nie zapominam o parasolu, oczywiście do podpórki, zatem udaję, że wszystko widzę i że może wkrótce padać, choć słońce świeci. A co, nie może? Przecież żyję, nie licząc lat. Przeczytałam książkę M. Grzebałkowskiej i E. Winnickiej pt. „Jak się starzeć bez godności” po to, by nie dać sobie wmówić, że starość ma być stateczna i godna. Nie musi, wszystko zależy od nastawienia i od tego, czy czujemy się dobrze w swoich ciałach i czy dbamy o pogodę ducha. Wkładam na siebie coś niebanalnego, by zrobić furrorę wśród znajomych, niech się dziwią i biorą przykład. A i za takimi męskimi butami każda dziewczyna się obejrzy:

Nie dam się nadgryźć zębowi czasu

Żyję… tylko tyle i aż tyle, przede mną dni, których nie znam, przecież wszystko może się zdarzyć, więc póki co umieszczam siebie na czerwonym dywanie, skoro tak mi ładnie w czerwonym i od razu czuję się jak motylek… To nic, że z nadwagą. Przynajmniej mnie widać. Przecież każdy czasem zasługuje na dywan, co nie? A chrust już zebrany i w komórce schowany…
I niechże młodzi mówią: Ach, ci dzisiejsi nieznośni seniorzy…

Reklama