Coraz smutniejszy kolor tęczówki

Życie jest burleską

Burleska to parodia poważnych tematów, a takim jest życie, które potrafi zakpić z człowieka. A. Schopenhauer napisał: „Pier­wsze czter­dzieści lat dos­tar­cza nam tek­stu, reszta jest komentarzem”. I to by się filozofowi sprawdziło, ponieważ są to lata szukania prostego wiolinowego klucza, niepowtarzalnych nutek szczęścia, rozpędzanie na cztery strony tego puchu mniszków – dmuchawców, za ulotnością chwili, za ułudą, za zwidem, za chimerą, utopią i majakiem. W tej powszedniości wszyscy byli potrącani przez latawce lat, unurzani w tej mierzwie, musieli patrzeć raz na koniec kija, raz na spławik, choć za słowami K. Irzykowskiego wszyscy „wzdychali do względności i względów.” Rzad­ko myśli się o tym, co już jest, najczęściej pamiętamy o  brakach. I tu zaczynają się schody.  Udręka człowieka polega na niemożności zaspokojenia wszystkich potrzeb, więc Schopenhauer zaproponował dwa wyjścia, czyli albo wyzbycie się potrzeb, albo sztukę. Zakładam, że z posiadania, z formy kuszenia rzeczami trudno byłoby zrezygnować, więc pozostaje to drugie.

Jeden dzień życia

W końcu posłuchałam łosia  z Puszczy Białowieskiej ( łoś to jest ktoś), dlatego spróbuję odśpiewać swoją arię stękającego o poranku. Wykręciłam pirueta, przestawiłam klepki na właściwe miejsce i zaczęłam odcinać kupony od szerokiej wstęgi drobnych radości, skoro świtem wstałam. Wprawdzie siąpi, ale iglakom potrzeba wilgoci, wprawdzie chłodno, ale od czego mam dres. Posmarowałam kromkę grubo masłem, na to plasterek skwierczącego boczusia i cieszę się, że nie muszę dożyć tych stu lat w tym polskim spokojnym domu…(Skóra się marszczy, gdy czytam, jak w tych domach ludzie się czują). Nastawiłam na płytę bukiet warzyw, puściłam muzykę, niech da czadu… O, rocku ów!  Myślenie i czucie podobne. A jakie teksty leciały z tej sceny! Wczoraj byłam w teatrze: nagość do rosołu (jedynie głowy zakryte), genitalia na wierzchu, sztuczna krew, piłowanie kończyn, duszący dym, za te sceny nie dałabym nawet trzech groszy za tę operę.  Kiedyś nie było tyle komercyjnego kuszenia, za to więcej sarkazmu, ironii i parodii. Pamiętam zabawne kabarety:

„Żyjemy dłużej, ale mniej dokładnie”

         Parafrazując Przybory „życie jako forma spędzania czasu” wreszcie dotarło do mnie, że czasem rozum przychodzi z wiekiem.  Wprawdzie wielu zapewne od razu zauważy przegłos  polski w wyrazie „przychodzi” i im być może wyjdzie „przechodzi”, niemniej jednak słowotwórstwo podpowiada, że samo słowo rozum również straciło  na znaczeniu. Mimo przeżytych dziesiątków lat coraz dłuższego różańca, nie widać życiowej mądrości, niestety. Zauważam, że „mohery” noszą coraz młodsi , a „Starsza ” stała się co najwyżej nickiem dla zmylenia przeciwnika. Żródłem życia jest życie, które sobie fundujemy, a nie upływający pesel, czy siwienie.

            Jako osobowość dysfunkcyjna („Należy blogerów traktować jako osoby z zaburzeniami typu borderline personality olisorder”– pisał Szczur z Loch Ness), mam też swoje prawo, by wziąć tę kartę dań do wachlowania i rozdać smaki oraz aromaty  wszystkim  utytłanym codzienną powszednią szamotaniną. Zdobyłam wszakże czarny pas Poniedzielskiego w przestawianiu wajchy, w chodzeniu z kąta w kąt, w modelowaniu kręgosłupa, wiązaniu końca z końcem, pouczaniu i oswajaniu cud-miód przekonań, dlatego pozwolę sobie puścić perskie oko oraz zmyć tę grubą niczym perski dywan zmorę  życia, która dusi. Pewnie nie tylko mnie, jak znam życie. Dobrze, że nic nie da się powtórzyć, toteż przenoszę się wirtualnie w rejony pól golfowych Costa Blanca, gdzie moja prosta  proza nikomu nie będzie przeszkadzać i nikt nigdy już mnie nie skrzywdzi.

         Bez kropki nad „i”

A jednak można postawić ozdobną kropkę wprawdzie pod pytajnikiem, bo niby skąd tyle czarnych myśli w biały dzień? Cóż, igraszki umysłu potrafią mieć swoją trójwymiarową oczywistość, zatem czekam aż wypali się koszmarne pogorzelisko i życie, które pachnie jak tanie whisky wyprodukowane ostatnio w szklanej probówce. Za to w śniadaniówce z kolei trwa lans środka na porost włosów, tego samego, który ponoć pomaga przy prostacie… i cuda czyni, może rzeczywiście ktoś w ten lek naiwnie uwierzy… A ja właśnie zauważam, że mimo upływu lat jeszcze nie mam żadnego tatuażu, a tu kardiogram tyka, żelaza brak, widoki coraz gorsze, więc dziary muszą być, a jakże, jako tani znak czasu. Nie zapominam również zabrać do snu swoich marzeń, by się mogły wreszcie spełnić, nie tak jak dotychczas, że kiedy mam już wszystko, znaczy porsche, sławę, faceta, drapacza chmur, to dzwoni dzwonek – czas wstawać, czeka codzienna ściana płaczu. C’est la vie – takie jest życie.