Jem i chudnę, czyli wszystko o blogowej poezji jadła

         

        Ludzkie życie jest globalną restauracją, wobec czego blogerzy rozpalają ogień pod postami i serwują potrawy,  od których same drożdże rosną w rękach. Tu jest tyle poezji, peanów, hymnów i ód do ud, że ani się obejrzysz, a już obejmujesz te ziarenka chia (hiszp.szałwia), przytulasz bezrybną zupę rybną, patrzysz pożądliwie na ptaki nadziewane niebiańskimi ptakami z niezapomnianą nutą amarantusa, wdychasz zniewalające zapachy owsianki z ryżowymi brejkami i rukwią wodną. Od razu rozpoznajesz ten odruch wgryzania się w temat, pochłaniania niepospolitych smaków, rozkoszowania się poezją słów i fotografią kaczych wdzięków. Oglądasz te przysmażone skórki duck bulgogi i pragniesz poczuć na swoich wargach owe kropelki champagne vinegar, więc pędzisz w podskokach do lodówki, a tam zwykły ocet z biedry, bo najtańszy. Jakby to rzec: czar Francji elegancji prysł. Sokrates też wiedział, że człowiek nie żyje, aby jeść, ale je, aby żyć.

         Minęły czasy, kiedy jadło się barszcz na zakwasie, mięsny gulasz, a potem sos wycierało kromką chleba, robiło twarożek, czy surówki z marchwi, selera i jabłka. NIe te czasy. Obecnie nie wypada pić nawet zwyczajnej gorącej czekolady, tylko hot chocolate, na torebce budyniu przeczytasz z angielska pudding, a na serku mozzarelli  produkowanej w Polsce – bianco latte. Sadzę fasolę nakrapianą, a dopiero blogi otworzyły mi oczy, że to borlotti. Faktycznie, nazwa ma brzmienie eksluzywne,  jakby bardziej światowe, borlotti powabniej uwodzi zmysły na stole niż jakaś tam fasola. Jak uczy przysłowie:  Można jeść byle co, ale nie byle jak zrobione.

          Siemanko, mówi do mnie vloger i uczy, jak zrobić apple fritters. Może ta nazwa i mnie dowartościuje? Po chwili orientuję się, że chodzi o smażone plasterki jabłka obtoczone w cieście, czyli danie, które każdy zna choćby z dzieciństwa. Smażę na przekór omdlałe krążki cebuli i pora, by podać z gniecioną soczewicą i smoothies. Te nazwy mają uszczęśliwiać, wynosić nad poziomy przeciętności oraz przynależności w stosunku do tych, którzy piją zwykły koktajl, a nie eleganckie smoothies, choć to także  koktajl. Rodzi się nowa elita kulinaries. Na salony jadła wybornego, smakowitego, wysublimowanego  (po seczuańsku male znaczy ostre,  usta drętwieją), wynoszą nazwy, by zalegania w żołądku nie było, ponadto lukrowane dodatkami typu „tego jeszcze nie jadłeś”.

           Moja większa ośmiorniczka otworzyła mi oczy na rozgrzewanie intelektu sokiem z granatu i czarnej rzodkwi, uzależniające danie pasterzy andaluzyjskich oraz na wyśmienity marynowany arbuz. I mnie dopadła duma z wytwornego jadła, albowiem dowiedziono uszczęśliwianie filozofią niezwykłego, choć zwykłego jadła, abyś na języku czuł nutę zadowolenia niebiańskim smakiem i nieziemską nazwą. Jeśli jadłeś jajko po wiedeńsku, to nie wrócisz do gotowanego na miękko. Nie ta klasa jajka, choć to samo jajo, a jaja w kuchni to debeściak kulinarny.

        Stylizowane perfekcyjnie jedzenie  zasłużyło na miano:  p r z e z  ż o ł ą d e k  do  o ś w i e c e n i a  k u c h e n n e g o.  O dietach nie mówię, ponieważ Monteskiusz napisał, że zdrowie utrzymane za pomocą restrykcyjnej diety, to przykra choroba.   A ja mu wierzę. Zamawiam więc na bogato: zupę z płetwy rekina, kalmary na gnieździe z chrupiącej sałaty w otoczeniu chrustu ziołowego, profiterolki z galaretą i masło maślane raz!  Liczy się kreatywność, więc proszę o repetę.