Linia melodyczna naszego czasu

Reflections on the passing of moments of life.

 

Preludium

Każdy rodzi się, później zmaga z życiem, choruje, starzeje i umiera. Taka kolej rzeczy, ale od nas samych zależy, co zrobimy ze swoją linią życia.

Na początku jest improwizacja

 Można godzinami snuć opowieści o improwizowanych kompozycjach, frazach zakończonych ćwierćnutą, czy układaniu akordów. Taka codzienność pociągania za sznurki żywota, za wstążeczki, za niteczki, a nawet za liny, jak była potrzeba, a potrzeba była i jest w każdej chwili. Ciągle w niedoczasie, w zaganianiu i szukaniu ułudy. Szczęście (na nasze szczęście), nie rodzi się przestworzach, a w sercu, w mózgu i to dopiero wtedy, gdy odbije się w oczach. Na interwał już zwykle brakuje sił, ale za to spontanu sporo za sporo. Ce la vie!

 Misterium – zmiana tonacji

To transcendentne przeżycie osobistej relacji, więc trzeba odsunąć pajęczynowe zamglenia z wierzchołka myśli. Wiadomo przecież, że większość ludzi osiągnie wiek dojrzały, a z nim choroby i niedołężność na tych bezdrożach ludzkiej egzystencji. W końcu przyjdzie także upodobnienie do swoich pupilków, czyli przyjdzie żyć z aparycją takiego mopsa, co widać doskonale w lustrze. Pojawia się strach, bo czasu coraz mniej. Sęk w tym, że życie ludzkie jest kruche i krótkie, niestety, dostrzegamy to zbyt późno, właściwie dużo za późno. Wtedy otulamy się zawiedzionymi nadziejami, wyolbrzymionymi problemami, egzystencjalnymi bólami… Zaczynamy smutnieć od łez, osowienia, frustracji, zgryzot i udręk wszelakich zamiast dołączyć do tych, którzy lubią D. Szostakowicza:

 Teraz wypada westchnąć do-nutą, re-nutą, mi-nutą…

 Wprawdzie zmartwieniami nikt jeszcze nie wyleczył żadnej choroby, ale zamartwiać się lubimy. I to na zapas. Ponieważ człowiek nie ma wpływu na postępującą degrengoladę mózgu, trzeba uczynić się samemu szczęśliwym. Oprawić w ramki do wiwatu i kwadratu, a jeśli nie pomoże, to już pozostaje nadgryziona zębem czasu – ściana. Ale po co do niej dochodzić?

Jaki aranż pozostał? Powtarzanie akordów?

 Zaczynamy od podglądania swoich myśli: psychodelic, progresywny rock, dance, punk… (Kiedy ty miałeś czas na „Venni amore” Beethovena? Tak przypuszczałam…) Zanim przyjdzie całkowite zamulenie… To może być fascynujące, gdyż olej znajduje się nie tylko w butelce, również pod czupryną, a to powód, by przypomnieć sobie śmieszne przypadki, pośmiać się z siebie, do siebie i dla zdrowia.

Nie analizujmy. Jakkolwiek byśmy nie patrzyli na siebie i tak nam wyjdzie: obój, puzon, a do tego jeszcze klarnet… Wytrzyjmy czoło z rosy. Popatrzmy pogodnie. Nastawmy się na szczęście, które jest w każdym z nas. Nauczmy się do siebie uśmiechać. W uśmiechu, który dasz innym, otwierasz serce, rozdajesz ciepło i dobre słowo. Z tym con amore. Dla Elizy.

Adagio, wolne tempo. Wreszcie masz czas dla Beethovena.