WIRTUALNY ŚWIAT KNEZIOWISKA

       Blog to taki sieciowy dzienniko – pamiętnik, który innym może dać dwie rzeczy: korzenie i skrzydła. Zatem jest potrzebny – i wbrew temu, co sądzi część blogosfery – łączy ludzi o różnych poglądach, scala, grupuje, uczy kompromisu, wzajemnego wspierania i podtrzymywania na duchu w trudach życia.

       Mój wpis adresuję przede wszystkim do młodych, myślących, inteligentnych ludzi. Zajrzyjcie na blog http://www.kneziowisko.pl, który obchodził 30 października swoje dziesięciolecie istnienia. Ten szmat czasu gwarantuje, że tu znajdziesz podstawy,  tu rozwiniesz swoje skrzydła.

      Ja tu zaglądam. Choć nawet za blogerkę się nie uważam z powodu zbyt krótkiego stażu, to tu czuję się dobrze, ponieważ odpowiada mi swojski klimat wspaniałych ludzi bez napinania się, bez nadęcia, a przecież mamy do czynienia z niebagatelnymi, mądrymi ludźmi. Tu znajdziesz ten full wypas opinii, sądów, smaków, humoru. Ale i  pokornieję, ponieważ spotykam mądrych, od których się uczę rzeczowości, merytoryczności i umiejętności formułowania sądów, ponieważ KNEZIOWISKO to miejsce do rozmowy, wymiany doświadczeń i poglądów. Chociaż „nikogo nie nawrócą na swoją osobistą wiarę”, to przyznam, że więziotwórczo uzależnią. Na początku swego pisania uważałam za rzecz najważniejszą – całkowitą anonimowość, ale  nie do końca się to udało, bo emocjonalność pisanych komentarzy wyzwala swobodę i  pozwala na rozmaite osobiste odsłony. Więź oparta na empatii, emocji musi istnieć, skoro człowiek chce być wiarygodny. Ale też  muszę zaznaczyć, że ten wirtualny świat KNEZIOWISKA jest całkiem realny. Spotkasz tu przyjaciół, którzy doradzą, podpowiedzą, pomogą, a komentarze Knezia Okrutnika i jego Przyjaciół przydadzą blasku i twojemu blogowi.

      KNEZIOWISKO ma krople na dobry humor. Jak się nie uśmiechnąć, gdy od kichania i niuchania tabaki wypada komuś całkiem zdrowa ósemka, którą w trawie nie tak łatwo znaleźć. Przeczytasz, jak to Kneź nie mógł znaleźć …Bukowiny, ale oczywistością jest, że chodzi o piosenkę („Nie mogę znaleźć Bukowiny //nie mogę znaleźć // Choć mnie woła Bukowina wciąż do siebie”). Z „Dykcyonarzykiem JMści K. Bartoszewicza  we wpisie Wachmistrza zapoznasz się, co to boleje, że wyraz na „a”, czyli „altruizm wygnał z naszego języka miłość bliźniego swego”.  A i o zamożności naszej („jak mi przyjdzie komornik, to mu pokażę, co mi może zająć”), a i o zajęciach z bhp – „nie wiesza się prania z papierosem w zębach /…/ zapalony papieros może wystartować prosto  w oko”. Zbytki i krotochile co rusz.

       

KNEZIOWISKO łączy ludzi także w realu na Watrowisku, na Kartoflisku. Można przyjechać i poznać osobiście tych niezwykłych wielkich, a poznasz w trakcie smażenia, pichcenia, próbowania, czy obierania ziemniaków. Tu także roztrząsa się nierozwiązywalne kwestie tego świata, prowadzi dysputy, opowiada dykteryjki, a wszystko zaprawione jest uzdrawiającymi facecjami. Czasem boki zrywać, a czasem nie na temat i to jest dopiero mistrzostwo. Wiedz też, że nikogo zespół tych zacnych ludzi pod niezaprzeczalnym przewodnictwem Okrutnika nie naprawia, nie uzdrawia, nie zmienia, jeno wspiera, podtrzymuje i życzy przysłowiowego kuskusu. I chociaż jestem raczej z tych czytaczy, to na dzień dobry podpatruję oraz wprawiam się w świętowanie, a to śląskości, a to urodzin, a to douczam się muzycznie z podawanych linków. 

        Zachęcam, by zaglądać na blog zwanym KNEZIOWISKO, bo są takie blogi, które nie tylko pomogą w wymianie doświadczeń, ale jak kropelki poprawią dobry nastrój i trafią prosto  w serce. Victoria, dziesięć lat blogowania, niebywałe… ! Jest co świętować. Jestem taka dumna, że i ja tu bywam, czasem miód i wino pijam. Za KNEZIOWICZÓW — potrójny aksel ! (trzy setki jedna za drugą). Wprawdzie nie wiem, czy zdołam się podnieść, ale proszę poprawić, jeśli namieszałam. Są takie blogi dla których warto żyć. Blogi, które łączą, nie dzielą.