Błogosławiona Pani Klikalność

Klikalność,

to nasza współczesna patronka wszystkich, którzy korzystają z mediów społecznościowych, nazywana również coraz śmielej Świętą Klikalnością. Gdybyż nie ona, to nie wiedziałbyś, że tyle osób czytało Twoje odkrywcze myśli na temat przedwczorajszych flaków i oglądało Twoje owłosione nogi moczone w dalekich krajach, czy zdjęcia głów kapuścianych  przecież głąbów u nas nie brakuje  równiutko ułożonych na grządkach za ogrodem. Życie ze społecznościowym  światłem ludziom albo odpowiada, albo nie mają wyboru, więc muszą sporo się napocić, wiele rewelacji przeorać, zanim przekopią się przez te brednie pomieszane z kotem i zdjęciami twojego wybitnego budyniu. Rozumiem tęsknotę za kawałkiem własnej chmury w mediach i ogarniam najszersze ega, by siebie pokazać, by zaistnieć. Ale czemu tylko jedną stronę, czyli tę najlepszą ukazują? Taki rodzaj dowartościowania?  To upiększanie widać nie tylko na twarzach.

W mediach społecznościowych,

aby wiadomość się dobrze sprzedała,  trzeba do „click” dodać ozdobną przynętę, czyli bait. Przynętą mogą być słowa „koszmar”, „okrutne”, „niesamowite” lub zdania „to trzeba koniecznie zobaczyć”, „mój pierwszy raz”. To między innymi dlatego „Szokująca przepowiednia” miała 3,8 mln wyświetleń, ale już „J. Kaczyński zwija się z bólu” – tylko 100 tys. Niestety, „Pij ocet przed snem” aż 371 tys.

Przykładem clickbaitu jest tytuł i dodatki baitowe: „Gwiazda ciężko chora… Rozpacz…Ciężka dolegliwość…Nie widziała sensu…” (Chodziło o tarczycę u K. Dowbor). Do newsu trzeba dodać słowa: szok, straszne, tragedia, okropne, dramat, horror. W czasach współczesnych nie towar ważny, a opakowanie, dlatego tak często słyszymy o śluzu ślimaka. Śluz jeszcze władzy nade mną nie ma, ale wszystko przed nim.

Nie rozumiem tego

upodobania do straszności, również do nazwisk (Lewandowski, Kaczyński) i haseł typu „kot”, „pies”, jakby innych zwierząt nie było. Ostre słowa i przekleństwa również przyciągają. Jedna z blogerek pisała, że miała słabą klikalność jako pani domu. Kiedy dodała słowo na „h”, od razu setki wejść miała.

Prawda nie jest miła,

bo trzeba jasno wykazać, że   nie przyciągają nas wartości, nie czarujmy się wzajemnie. Nie ma również potępienia szmiry, tandety, wulgarności, chociaż czytałam zapewnienia samego Facebooka, że będzie dbał o jakość. I na zapewnieniach się skończyło. Jakość czego? Plotek? Baitów? Przecież to mediom zależy na klikalności, więc uzależniają od klikania. Jak to mówią w korporacjach: wystarczy dać asapa (szybki, krótki  termin), aby zobaczyć prawdziwą twarz człowieka, tę wykrzywioną, bolesną, bo nie zdąży, bo ominie go awans, nie zostanie twarzą kremu, obetną mu widzialność w sieci… Dlatego pieska, którym się tak zachwycał na ekranie,  lajkowicz w świecie realnym popchnie i kopnie za swoje niepowodzenia.

Oglądałam na Facebooku

filmik przerażonej dziewczyny, bo właśnie poznany przystojniak nie miał konta w mediach, czyli jakby nie żył. Jak z takim człowiekiem się porozumieć, kiedy pragnie mu się coś powiedzieć, kiedy trzeba wieści przekazać. Odpowiedź chłopaka, by zadzwoniła, to przyjdzie i porozmawiają z sobą, nie przekonała dziewczyny. To nie te czasy, by osobiście, jak niegdyś, bywać z sobą, czy osobiście rozmawiać. Od tego są media, tam wrzuca się zdjęcie, informację, gdzie i po co jedzie, czego oczekuje.

W mediach również ludzie się rozstają.

Jak to wygląda? Całkiem prosto, bo nie musisz nic tłumaczyć, dlaczego i co powodem takiej decyzji, tylko kasujesz osobnika, wywalasz z mediów, z ulubionych, usuwasz  numer telefonu i sprawa załatwiona. Nie ma tej osoby, nie istnieje, rozpłynęła się w chmurze, wykasowana z mediów, to i z życia. Dla mądrych ludzi na trudne czasy przydałby się jakiś poradnik, bo oni na baity się nie nabiorą, klikalność ich nie interesuje, jałowość internetową omijają, więc co w zamian? Myślałeś, że cyfrowa przyszłość wyniesie na internetowe wyżyny literaturę, kulturę, ekonomię i mądrość? Nic z tego, bo każdy może klikać. To ja muszę mieć chyba zdrową prostatę, żeby  przeżyć zalew qciuka.

Trzeba sobie dać wyciąć część inteligencji, by dopasować do ogółu – śpiewał niegdyś mistrz.

Facebook, Twitter, Instagram nie przeżyje za nikogo życia, więc po co komu to klikanie, lajkowanie, kiedy za kilka dni, gdy będziesz chciał odczytać wiadomości, oglądnąć zdjęcie jeszcze raz, to nie znajdziesz nic, tylko popiół. Kiedy rozpacz wyciska łezkę, wtedy wyciągasz  domowy album i oglądasz do woli. Wprawdzie polubienia na zdjęciu nie dodasz, uwag typu „piękne” nie wstawisz, na chmurę nie wyślesz, ale w każdej chwili możesz  album zdjąć z półki, wyjąć zdjęcie i rozczulić się zachwytem, że możesz  przypomnieć sobie piękne chwile bycia razem. A w sieci? W sieci popiół i zgliszcza.